ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος (Δ 9 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος ( Δ 9 ) 

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

1)  Δεν είμεθα με τα εριστικά, διχαστικά κόμματα αλλά με τας αδελφικάς ιδέας. Ήρεμος και σταθερά απέχθεια και αποστροφή προς τους ναρκίσσους ποιητάς, πολιτικούς και ιεράρχας.

2) Κάθε μονότροπος, εβραιομονοθεϊστής και μονοκομματιστής κρύβει και μια στολή Πάπα στην ιματιοθήκη της ψυχής του.

3) Ένα είδος ερωτικής παθολογίας και αναπηρίας, κι αυτός, ο ομοφυλόφυλος και παιδόφιλος οίστρος. Νάρκισσος υβριστής, κορυφαίος και ανίατος.  

4) Όπου λογοφοβικός, εκεί και λογοκριτής φανατικός. Εκεί και αυτόματος πνευματικός κόφτης.

5) Και δεν κάνω λόγο για να πείσω και να πωλήσω αλλά για το πληροφορήσαι και διαφωτίσαι.

6) Η καθαρεύουσα ελληνική γλώσσα και ψυχή είναι πάντα εδώ. Σπόρος αθανάτων θεών και αεροδρόμιον ανοικτών ουρανίων συνόρων και αμφιδιαδρομών. Η ελληνική μνήμη είναι το ολύμπιον ανάστημα του χρόνου. Μνήμη και η σφραγίς της αιωνιότητος.

7) Χαρά σου, εσύ βασιλικέ, για το νερό που πίνεις,  ξεκούρασι, ευωδιά, ευχαρίστησι απλόχερα μας δίνεις.

8) Αυτογνωσία, ανθρωπογνωσία, ελληνογνωσία, θεογνωσία τα ιερά κεφάλαια της σοφίας. Αλλά υπάρχουν και τα θρησκευτικά παραπτώματα, τα παιδικά νοσήματα του πνεύματος.

9) Το αποκαλείν άγια τον θεόν, το πνεύμα ή την σοφίαν ύβρις εστί και όχι ευλογία. Και γαρ ο θεός δεν ανήκει και δεν πιστεύει σε καμιά θρησκεία.  Εξαγιάζει και δεν εξαγιάζεται.

10) Το ¨ άγιος¨ είναι όρος θρησκευτικός, ιδιωτικοποίησις του ιερού, ένας αυθαίρετος, ιδιοκτησιακός τίτλος που αυθαίρετα και ανίερα, φυλακίζει το όνομα και τον λόγο του θεού στο δόγμα της ύβρεως.

11) Τα ελληνικά είναι η γλώσσα του θεού. Και το αίμα η υπογραφή της μνήμης του. Ελλάς η πατρίς των πατρίδων και το έθνος των εθνών. Έλλην δε το πανανθρώπινον πρότυπον.

12) Γνωρίζων τους άλλους γνωρίζεις σεαυτόν. Και γνωρίζων σεαυτόν προσεγγίζεις τον θεόν. Φοβού πάντως και την αγάπην προοίμιον και προαγωγόν του φόβου, που θέλει μονοπωλείν το αγαθόν και ο θείον.

13)  Την συνείδησί σου, την εικόνα του θεού μέσα σου, εξανθρώπιζε. Και απόφευγε τα ηδονάς που ντροπήν εις το πικρόν αυτών τέλος απεργάζονται.

14) Και αυτοκυριαρχίαν προ πάντων άσκει. Ότι αυτάρκης και ευδαίμων ο αληθής αυτοκράτωρ, ο μήτε του πλήθους μηδέ της ερημίας δέσμιος και ανάγκην έχων.

15) Η μεγίστη πλάνη και πραγματική κόλασις είναι το μη διακρίνειν και κατανοείν το ον από το μη ον, το πραγματικό από την ψευδαίσθησι του πραγματικού. Δέος, ταραχή, τρόμο και διάλυσι ψυχική απεργάζεται αυτό, πληροί τους ναούς του απεγνωσμένου.

16) Ευδαιμονία και κακοδαιμονία είνε πολιτικοκοινωνικό θέμα παρά θρησκευτικό. Το ανθρωπίνως τέλειον είναι το δελφικόν μέτρον.

17) Αλλά πού διαμένει αυτό το μέτρον κι αυτή η ευτυχία; Στην εξωραϊσμένη κανονικότητα; Αλλά μήπως κι αυτή δεν υποκρύπτει, σε σημαντικό βαθμό, και βία, υποκρισία, συμβιβασμό, παραίτησι και αδιαφορία;

18) Στην αντικανονικότητα; Κι αυτή όμως ουκ ολίγο εγωισμό, αναίδεια και ύβρι δεν εμπεριέχει; Η οργανωμένη-επαναστατική αντικανονικότης όταν επικρατεί δεν εξαλείφει συνήθως την τυραννική κανονικότητα αλλά την αντικαθιστά και την ανανεώνει. Είναι το νέο αίμα της.

19) Το αντικανονικό επικρατώντας όχι μόνο εξαγνίζει την ωμήν κανονικότητα αλλά και ότι δικαιώνει τους παθητικούς οπαδούς της χαρίζοντάς τους την ψευδοηθική  ικανοποίησι ότι  ευρίσκονται στην πλευρά του ορθού και ότι υπηρετούν ένα ανώτερο, ιερό σκοπό.

20) Αλλά ουδέποτε διαψευσθήσονται οι εκζητούντες την άνωθεν αγαθήν συνδρομήν, την διόσδοτον αίγλην και την λευκοθέαν ευφροσύνην.