ΟΤΑΝ ΕΠΑΙΖΑ ΜΠΑΚΟΤΕΡΜΑ (Στην μνήμη του Στέλιου Σεραφείδη, 1935-2022)
O
θρύλος της ΑΕΚ Στέλιος Σεραφείδης έφυγε σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 86
ετών. Αγωνιζόταν στη θέση του τερματοφύλακα με τη φανέλα της ΑΕΚ από το
1953 ως το 1972.
Από τα μικράτα μου έχω κρατήσει μια ανάμνηση, ταυτόχρονα και επιθυμία ανεκπλήρωτη: Όταν μεγαλώσω να γίνω Σεραφείδης. (Ήταν ο αγαπημένος του πατέρα μου).
Οι σημερινοί μπορεί να μην τον ξέρετε τον θρυλικό γκολκίπερ της ΑΕΚ στις εποχές του Νεστορίδη και μετά του Παπαϊωάννου, τότε που η μπάλα δεν ήταν είδος ξεπλύματος των μαύρων του μεγαλομετόχου, αλλά άθλημα ομαδικό και τίμιο. Παιχνίδι ψυχής και όχι show με κενές φανέλες με ημερομηνία λήξης, τυπωμένες πάνω τους, όπως τα singles των Ρουβά κλπ . Και σαν κάποια πολιτικά κόμματα που ότι ήταν να δώσουν, το έδωσαν, και τώρα πουλάνε εμβλήματα και φανέλες κενές περιεχομένου και αυτές. Τα ξέρετε αυτά, να μην τα ξαναλέω.
Ελλείψει πλήρους ρόστερ στις αλάνες όταν ήμουν μικρός, είχαμε εφεύρει και την θέση "μπακότερμα". Συνήθως ο πιο άμπαλος ή ο λιγότερο πρόθυμος να κυνηγήσει το τόπι στα συστήματα γιούρια μπρος-πισω όλοι. Γάντι μου πήγαινε η θέση, από τότε είχα στο νου μου πως να βρεθεί το σύστημα να μπει το γκολ με μια-δυο κινήσεις λιγότερες. Και πως δεν θα τρώμε, στο μεταξύ, το ένα μετά το άλλο τα γκόλ , σαν τα μνημόνια. Για αυτό κατέληξα να κάνω και την εργασία που κάνω σήμερα, το λες αυτό και έντιμο συμβιβασμό.
Ο γκολκίπερ ήταν τότε ο παρατηρητής από τα μέσα, δεν είχε ακόμα διαδοθεί το ίντερνετ για να επιδοθούμε μετά όλοι στο ακριβώς αντίθετο άθλημα. Ξέρεις, της παρατήρησης της Γιαδικιάρογλου, όσο μετράμε τα γκολ που τρώμε χωρίς γκολκίπερ.
Ο Σεραφείδης δεν ήταν όμως τέτοιος. Τον θυμάμαι στην τηλεόραση να είναι στην Νέα Φιλαδέλφεια να αναλύει το παιχνίδι και να το κατευθύνει από την θέση του αξιόπιστου τερματοφύλακα. Οι οδηγίες συνήθως στο κεντρικό μπακ. Έπαιζε τότε και ένας Τόσκας ιδανικός γι αυτό, πετούσε η Ομάδα με αυτό το δίδυμο μπακότερμα.
Σήμερα που έφυγε ο κυρ Στέλλιος θυμήθηκα πάλι το ανεκπλήρωτο. Ας είναι καλά εκεί που θα συνεχίσει να δίνει ψυχή στο παιχνίδι. Και νόημα.
7 σχόλια:
ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΙΔΕΑΙ.
Το γεγονός είναι ότι μικροί ήρωες και μύθοι, όπως ο μεταστάς Σ. Σεραφείδης τότε, εμπνέοντο και λειτουργούσαν σε μια ανώτερη, υγιά και αγνή (αν και μεταπολεμική τραυματική), πραγματικότητα. ιδέα και αλήθεια,
μια ιεράν ηθικοπνευματικήν ατμόσφαιρα της οποίας μετεκπεσούσα η σφόδρα καταναλωτική όσον και παρηκμασμένη σήμερον κοινωνία μας μόνο ως νοσταλγική μακρινή ανάμνησι και πόθον μιας χαμένης αθώας παιδικότητος δύναται ανακαλέσαι και αισθανθήναι. Αλλά ίσως μόνο με τέτοιους ευλογημένους και ευεργετικούς μύθους-σύμβολα συγκρινομένη η ψυχή μας, θα έφθανε εις την σωτήρια επίγνωσι του πόσο χαμηλά έχει ξεπέσει και πόσον από κει επιβάλλεται μετανοούσα να ανέλθει.
Καλημέρα , τι μου θύμισες με αυτό το μπακότερμα .....Προτιμούσα το μπάσκετ οπότε στο ποδόσφαιρο που δεν τρελενόμουν ήταν η θέση μου στις αλάνες .......ωραία χρόνια.
Καλό μεσημέρι Νικόλα...είχα τον πατέρα μου που ήταν μανιώδης ποδοσφαιρόφιλος, οπότε λίγο το γονίδιο, λίγο που μου άρεσε να μου μαθαίνει διάφορα ασχολήθηκα. Κάναμε μικρούς αγώνες γειτονιές μεταξύ μας και είχα ένα μικρό τετράδιο που σημείωνα τα πάντα. Πόσα γκόλ έβαλε η κάθε ομάδα, το κάθε παιδί, και τα ακατάλυπτα συστήματα και σημειώσεις με τα man-to-man κάθε αγώνα. Man-to-man που θεωρητικά έπρεπε να ακολουθήσουν όλοι οι παίκτες της ομάδας.
Θυμάσαι μήπως πως διαλέγαμε παίχτη η κάθε ομάδα;;
Ακριβώς φίλε ΑΡΡ...μικροί ήρωες ήταν. Τόσο που ο πατέρας μου άλλαξε ώρα γάμου (παρότι τα προσκλητήρια είχαν ήδη γραφτεί) για να μην χάσει τον αγώνα της ομάδας του.!!
Με το που τελείωσε ο γάμος, άφησε την μητέρα μου μιας ώρας νύφη στο σπίτι με το νυφικό...και έτρεξε στο γήπεδο.!!!
Δεν ξέρω για σας , εμείς με τα γκολ... , και τα συμπληρώματα ήταν οι ξενομπάτες από άλλες γειτονιές..........χαχαχα
Μπακότερμα και όλοι ξυπόλητοι
Αν είχε κανείς καμμία ελβιελλα ήταν Θεός.Ούτε πείνα ούτε δίψα μας έπιανε.Εννοείτε χωρίς φανέλες.Τελικά τα χρόνια που πέρασαν αξίζει να θυμάται κανείς.Τα χρόνια που ήρθαν φρόντισαν να βρωμίσουν και τα πιο αγνά πράγματα.
" Ούτε πείνα ούτε δίψα μας έπιανε"
Ακριβώς φίλε Μπάμπη...και όχι μόνο πείνα η δίψα δεν μας έπιανε, αλλά ούτε και αρρωσταίναμε κιόλας. Μας έπεφτε το ψωμί μας κάτω, το παίρναμε το φυσούσαμε λίγο να φύγουν τα χώματα και συνεχίζαμε να το τρώμε. Ούτε μικρόβια μας έπιαναν ούτε ασθένειες. Κάναμε γερή εξάσκηση και εκγύμναση στο ανοσοποιητικό μας.
Δημοσίευση σχολίου