ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ε΄(9 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ε (8)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

Σοφία η πηγή της γνώσεως, η ουσία της θεότητος.  Η γνώσις πλουτίζει το πνεύμα, εξευγενίζει τα ένστικτα  κι ομορφαίνει την ψυχή. Η καλλιέργεια της γνώσεως μας αφομοιώνει με το θείον μέσα μας. Η άδολος δε και ατρόμητος φιλομάθεια μας αποθεώνει.

Αντίθετα η αγάπη που σκοπεύει πλούτο, εξουσία και δύναμι αποθηριώνει, τρελαίνει και σκοτώνει. Η ορθή αγάπη προϋποθέτει φιλοσοφική επίγνωσι. Η αγάπη ως θρησκευτικό προϊόν, ε αυτό πια είναι η πιο αισχρά υποκρισία, ένας εξωραϊσμένος βιασμός, η ευθανασία των αδυνάτων συνειδήσεων.

Αγάπα λοιπόν τον άνθρωπο ως ισότιμό σου. όχι ως τροφή σου, κτήμα, πελάτη ή εργαλείο. Μια γωνιά ελεύθερη αναζητά ο άνθρωπος ν’ ακουμπήσει την κουρασμένη σκέψι του. Μη το κάνεις πολιτική, θρησκευτική φάμπρικα.   

Η αγάπη δεν υποχρεώνει, δεν στρατεύει, δεν φυλακίζει αλλά ελευθερώνει, εξευγενίζει και εκπολιτίζει. Η αγάπη δεν είναι δώρο ούτε θρησκευτική ελεημοσύνη. αλλά είναι νόμος και πολιτικό δικαίωμα όπως η ελευθερία και ο ανθρωπισμός.

Πίστις και αγάπη ταυτίζονται. Ο πιστεύων εις τον άνθρωπο πιστεύει τω θεώ πολύ καλύτερα απ’ όσο ο πιστεύων τω θεώ και μη πιστεύων τω ελευθέρω ανθρώπω. Ο άνθρωπος είναι η ζώσα εικών του θεού, έχει το καλύτερο κομμάτι του θεού μέσα του.

Όσοι είναι εθισμένοι στο κέρδος, δεν έχουν ψυχικό χρόνο και κλίμα για αγάπη. Έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο από την φυσικότητα και απλότητα για να νιώσωσι και ζήσωσι ανθρώπινα συναισθήματα, του θεού την ανάσα.

Η φυσικότης είναι η αγνότης των πραγμάτων. Εις την αγνότητα υπάρχει η αρίστη ποιότης. Όποιος βιάζει τα πράγματα δεν θα γευθή ποτέ την ποιότητα, την μαγεία της ουσίας των όσο δυνατός και πλούσιος κι αν είναι. Αντίθετα. Θα μένει πάντα ανικανοποίητος, εστερημένος και ανίατα διεφθαρμένος. Η τιμωρία του κακού και υβριστού αυτή.    

Εύπεπτον η ευτυχία, δύσπεπτον δε η δυστυχία. Τα λυπηρά απόφευγε και υπόμενε. Εις τας ηδονάς δε μη στηρίζου και μη επαναπαύου. Σε κάνουν πιο ευάλωτο και μειονεκτικό αυταί εις τας ταραχάς και ανατροπάς της τύχης.

Υπάρχουν ώραι και ημέραι τυφλαί και αποτρόπαιοι τάς αποφεύγουν αλλάζοντας δρόμο ακόμα και οι αθάνατοι. Στιγμαί που σκοτώνουν την πίστι εις την ζωή, την φύσι, τον θεό και τον άνθρωπο και τας μόνο δεμένοι στον ιστίον του Οδυσσέως γίνεται αντιπαρέρχεσθαι.  

Το ποιόν της εργασίας διαπλάθει και τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Ώστε ο φίλεργος και ωσεί παίζων, μιμείται την χάριν της ποιητικής αρετής του θεού δημιουργού του.

Θέλει λακωνικήν σκληραγωγίαν, ιωνικήν καλαισθησίαν και ηρωικήν αξιοπρέπειαν το αντιμετωπίζειν και υπομένειν ανά πάσαν στιγμήν και μέχρι τέλους μίαν γύρω σου ζωήν αβεβαίαν και ένα θάνατον βέβαιον.

Ταλέντο θέλει η αρετή και η πονηριά ταλέντο έχει άλλο. Δύναμιν έχει δε αμήχανον και το ψεύδος. Αφού μπορεί και εις τους ιερούς ναούς ακόμα παρουσιάζεσθαι ως η μοναδική και αναμφισβήτητος του θεού αλήθεια.

Δεινόν τας επιθυμίας σου μη εις σε υπακούειν. Και δεν κάνομεν ποτέ ομοτράπεζον έναν που προγυμνάζεται για βιαστής σου και ψυχαγωγίας δώρα φέροντα.  

Όσην ασφάλειαν και αυτοπεποίθησι προσδίδει το ακολουθείν την συμβατικότητα άλλη τόσην ηδονήν παρέχει και το παραβαίνειν την πληκτικήν και βασανιστικήν μονοτονίαν της ακολουθούντα αυτόνομον πορείαν.

Δύσβατοι αι ατραποί των θεών. Ελληνόφρονας και ελληνοσόφους της ελληνικής ιδέας και ελευθερίας και όχι απλά ελληνώνυμους και ελληνοφώνους χρειάζεται η ιδεώδης ελευθέρα κοινωνία. Απαιτεί δε περίσσευμα υγείας, διανοητικής και ηθικής, η ελληνική παιδεία και γλώσσα ίν’ ασχοληθής και εντρυφήσης εις αυτάς.   

Ηνδρώθημεν διαχρονικά, πλάι σε τερατώδεις αυτοκρατορίες. Υπήρξαμεν εις τον κολοφώνα της δυνάμεως και ύβρεως των βαρβάρων η θεία Δίκη, ο καταλύτης της πτώσεως αυτών. Επειδή προϋπήρξαμεν και εμεγαλύνθημεν μυθικά πολύ πριν όλων αυτών, ισχυρότεροι και δικαιότεροι τα μάλιστα αυτών.   

Υπάρχει ποιοτική ζωή και σε μια δυστυχία που δεν τα παρατά όσο και άδεια ζωή σε μια ευτυχία που ξέμαθε να πολεμά. Αεί προσπαθείν και ετοιμοπολέμους είναι μάς χρειάζεται. Και γαρ η ζωή απροόπτως φιλεί φέρεσθαι και προς το χείρον και προς το βέλτιον.

Την σεμνότητα ουδείς θεός ποτέ εφθόνησε, μήτε εμίσησε και κατηγόρησε. Και υπάρχουν τοις ανθρώποις στιγμαί βάθους ουσίας όσο ένας ολόκληρος βίος. Όσο και βίοι που δεν αξίζουν ούτε μια τέτοια στιγμή.

Πανάτιμος ώστε και ο Έλλην όστις λοιδωρεί και αποποιείται από θρησκευτική σύγχυσι, άγνοια και αλλοτρίωσι το ασύγκριτον μεγαλείον των ολυμπίων προπατόρων του. Σημασία γαρ δεν έχει η αφετηρία, εθνική, θρησκευτική, πολιτική  ξεκινά κανείς την σκέψι του αλλά το πόσο, καταξιωτικά, μακράν και υψηλά την φθάνει.

Τας ρύμας αγνοεί και τας αγυιάς η αμβροσία νύξ. η ημέρα δεν τας χρειάζεται. Όποιος αντέχει μανθάνειν μέχρι θανάτου θα αντέξει και την σοφίαν της αθανασίας.