(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)
1) Βαδίζοντας από ψευδαίσθησι σε ψευδαίσθησι όπως το ένα τσιγάρο στο άλλο κατέληξε σε άγριους τόπους. Ηδονή προοδευτικά μείον, πάθος επικίνδυνο πλείον. Η ψευδοπαρηγοριά σκεπάζει μιαν άβυσσο.
2) Ο πανικός γεννά πολύ και γρήγορα. Ο γυναικείος φόβος χρίει βασιλείς και ανακηρύσσει θρησκείας. Στο τραίνο της αυταπάτης το αδιαχώρητο.
3) Ο κακοήθης εγωισμός του φόβου ο φανατικότερος όλων. Γεννά περιχαράκωσι και πόλωσι. Την κόλασι μέσα μας. Ο σατανάς μόνο στο μυαλό μας. Από δω ξεπηδούν πόλεμος, αιματοχυσία, δούλοι και τύραννοι.
4) Αλλά κάθε δούλος κρύβει μέσα του ένα τύραννο και ο τύραννος ένα δούλο. Ελεύθερος και θεόφρων, μήτε δούλος μηδέ τύραννος κανενός είναι το χρυσούν ανθρώπινον μέτρον. Μέτρον και του επιλέγειν αβιάστως τον τρόπο ζωής και τους φίλους του.
5) Ο φόβος λέει τα περισσότερα ψέματα στο εαυτό του, τους άλλους και τον θεό. Ο απελπισμένος φόβος νικά και διαστρέφει ακόμα και την αγάπη. Η λατρεία του θύματος προς τον θύτη του. Το σνθρωποπρόβατο γεννά τον λυκάνθρωπο.
6) Ψεύτικοι άνθρωποι, στο χρήμα και την διαφθορά παραδομένοι. Αν υπήρχε ουράνιος δικαστής, δια νόμου θα απαγόρευε σ’ αυτούς να πιάνουν στο ανίερο στόμα τους το όνομα του θεού.
7) Πάλη αιώνια των πνευματικών τάξεων. Από δω Έλληνες ενθουσιασμένοι από μέθη ελευθερίας και αυτοπραγματώσεως. Και από κει οι θρησκοδαιμονισμένοι από κακό φόβο. Η βρώμα της χεσμένης ψυχής που όσο κι αν προσπαθούν να την καλύψουν με αγοραία φθηνά θρησκευτικά αρώματα...
8) Ω ουρανοί, όχι μ’ αυτούς! Εμείς γεννάμε Έλληνες θεούς κι αυτοί δαιμονισμένους αβρααμιστάς. Εμείς πίνομε ήλιο από χρυσά κύπελλα αστροθεών, κι αυτοί από τάφους αίμα μικρών παιδιών! Εμείς παράγομε πρωτογενή ελεύθερη σκέψι κι αυτοί μίσος, βία και δόγματα λογοφοβικά.
10) Συνομιλούν μόνο με σκιές. Υμνολογώντας ένα φαντασιακό παράφρονα θεό πατούν πάνω σε θρησκευτικάς γενοκτονίας και φανατισμού άγρια εγκλήματα. Αδιόρθωτοι μυστικιστές.
11) Όταν ο Ηρακλής τα έβαλε με τη Λερναία Ύδρα του φόβου έκοβε αυτός ένα κεφάλι με θρησκευτικό σπαθί αλλά ευθύς στην θέσι του έβγαινε άλλο. Ώοπου τα έκαψε για να επικρατήση την δική του πνευματική φλόγα.
12) Ο φόβος δεν εξοντούται με θαύματα, με δανεικά και ξένα όπλα. Μόνο με ίδια, καυστικά του πάθους, πνευματικά μέσα.
13) Αλίιμονο στους άνδρες. Ανασφάλεια και φόβος και η εξ αυτών μεμψιμοιρία (γκρίνια) είναι ο διαβολοθεός, η φυσική προίκα των γυναικών. Γι αυτό οι έγγαμοι πρέπει μαθείν εξασκείσθαι στο πολεμείν τον φόβο εις διπλούν. Ο φόβος είναι τοξικός. (Η τηλεόρασις ηχοτοξική.)
14) Αλλά μιλάνε γι αγάπη, όλο γι αγάπη. Αγάπη σου λένε και καθάρισες, κοιμήσου ήσυχος. Εσύ ίσως. Ο φόβος όμως όχι. Και ο φόβος ανενόχλητος μετά όχι μόνο νικά αλλά και διαστρέφει την αγάπη μέχι και σε πεισιθάνατο λατρεία του θύματος προς τον θύτη.
15) Επειδή όποιος φοβάται τον θάνατο φοβάται και μισεί την ζωή, μια ζωή που κατάντησε μαρτύριο η τυραννία του φόβου. Είναι μετά να μην νιώθει πεθαίνοντας ανακούφισι, ευγνωμοσύνη και αγάπη για τον δολοφόνο του. Μην το ψάχνεις. Κάπως έτσι δεν σταυρώθηκε τότε χριστιανικά η αγάπη;
16) Στον βωμό βέβαια της συνειδήσεως καταφεύγει ο άνθρωπος και επικαλείται όταν ζητά την ουρανίαν παρέμβασι και συνδρομή. Άρα να κρατάμε την συνείδησι πάντα καθαρή για να μας βλέπουν καθαρά και αι καθαραί θείαι δυνάμεις.
14) Επειδή το θείον ούτε άφιλον ούτε απόκοσμον είναι και μάλιστα προς το κάλλιστον πνευματικόν του δημιούργημα, τον άνθρωπο. Αλλά συμπαθώς διάκειται και δεσμεύεται από την αφοσίωσιν της ανθρωπίνης λατρείας και υπακούει φιλευσπλάχνως εις τας δεήσεις.
15) Ώστε η μεταφυσική παρέμβασις είναι και εφικτή και δικαιολογημένη. Όσο δε πιο καθαρά, ουσιώδης και εύστοχος η ευχή τόσο πιο ψηλά αναβαίνει και καρπίζει εις τους άχραντους ουρανούς.
16) Άλλωστε με δάκρυα, δάκρυα επικλήσεως του θείου υπό του μάντεως δεν αρχίζει η ομηρική ¨Ιλιάς,¨ και με δάκρυα Πριάμου και Αχιλλέως δεν τελειώνει; Δάκρυα επιγνώσεως η καθαρτική δροσιά και παρηγοριά της ψυχής.
17) Μα το θεό που δεν έχεις. Μα το πλάτος όσο κι αν απλώνεται τυραννικά και παρά φύσιν, ποτέ δεν θα φθάσει το ύψος ούτε το βάθος. Το αιώνιο παίζει με την στιγμή, η στιγμή αγκαλιάζει το σύμπαν.
18) Το σύμπαν αναγεννάται κάθε στιγμή. Ζωή και θάνατος αναλαμπαί αθανασίας μπροστά του. Η γη στρέφεται πάντα ερωτικά προς τον αέρα και ο ουρανός στοργίζεται την γη και διψά για γήινη επαφή. Ο αέναος ιερός κοσμικός γάμος δεν κρύβεται.
19) Η αθανασία παίζεται ακόμα. Η μακαριότης πάντως δεν είναι αυτοσκοπός. Παρά είναι ο αναζωογονητικός, διαλειμματικός ύπνος της δράσεως.
20) Και εάν η μνήμη των προσφιλών νεκρών, είπε, εγγράφεται τόσο ανεξίτηλα στην θνητή μνήμη των απογόνων. Γιατί και να μην εγγράφεται παράλληλα και στην ουράνια συμπαντική μνήμη; Ώστε όταν πετάξωσι και ανταμώνωσι ψηλά όλαι αι ψυχαί της κάθε ψυχικής ομάδος όλαι αι μνήμαι αυταί να συνεορτάζωσι περιχαρείς την επανένωσί των;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου