(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)
Σαν ήλιος πρωινός επιστρέφων στα χρυσά του καθήκοντας σκορπίζοντας, δωρεάν κι απονήρευτα, τα ουράνια, φωτεινά, γιορτινά πλούτη του.
Φυλάξτε τα αγόρια σας. Τα στεγανά άσυλα πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας που δεν ακουμπά ο νόμος. Σχολεία, μοναί, κατηχητικά, κατασκηνώσεις, και, και….
Θα τρώτε ψωμί που δεν θα είναι ψωμί. Θα συναντάτε άνθρωπο που δεν θα είναι άνθρωπος. Η ανωμαλία ως αρμονία.
Όταν ο βασιλίσκος μέγας Αγησίλαος σκόνταψε πάνω σε ιωνικό τοίχο (καλοί ως δούλοι κακοί ως ελεύθεροι.) Μετά επήλθε η χριστιανική ταφόπλακα.
Η προγραμματισμένη θρησκεία έλεγε είναι ένα νοσοκομείο, ή τρελοκομείο; όπου η τακτική επίσκεψι είναι υποχρεωτική και στους μη ασθενείς. Προτιμούσε το γήπεδο.
Πολλοί πνιγμένοι στον πάτο των θαυμάτων. - Τώρα μιλάς ανθρώπινα.
Όταν ο φόβος του θανάτου παραλύει τα μέλη ο νεκρόφιλος Κρόνος και τα βρικολάκια του ρουφά το αίμα της ψυχής με θρησκευτικό καλαμάκι. Έτσι αποκτά μορφή.
Δωρική σοβαρότης, ιωνική γλυκύτης. Και πεντελικόν άνθος. Ελεύθερος, γενναίος, Έλλην. Κι όχι των μεταφυσικών σειρήνων αργυρό μαμμόφρεφτο.
Για να βάλω φωτιά στην ανθρωπότητα, είπε προφήτης. δος μου ένα ευαγγέλιο και μια φανουρόπιτα.
Μερικοί εξαιρετικοί άνθρωποι είναι πιο αξιοσέβαστοι απ' όσο όλη η ανθρωπότης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου