ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ε΄(12 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ε (12)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

Ο κίνδυνος ομορφαίνει την ζωή. Η αγωνιστικότης την κερδίζει. Η ευκολία την ασχημίζει. Πόσοι και πόσοι για μια σταλιά δημοσιότητος δεν κατωκύλισαν στα τελευταία σκαλιά της χυδαιότητος!

Το ψεύδος μαυρίζει την ψυχή, η βία την αλλοιώνει, η υποκρισία την καθηλώνει. Διαολίζει και ο πανικός. Εις τον κόσμο της βίας, του ελέγχου και της ανάγκης, εις την βασιλεία του παραλόγου, καμιά σχέσις με την πραγματικότητα, καμιά επαφή με το κάλλος της αλήθειας.

Γιατί νομίζεις είναι πλήρεις, εκκλησίαι, φυλακαί, μοναί και νοσοκομεία; Απ’ το καλό του κόσμου; Πρέζα, πρέζα καθαρή μοιράζουν ακόμα κι αυτά τα λαϊκά θρησκευτικά αναψυκτήρια. μυαλό καθόλου.

Kαμιά ψυχή ακηλίδωτος. Πόσα τα άκυρα ουράνια συμβόλαια, αι πνευματικαί εκτρώσεις! Όσαι αι γλώσσαι των ανθρώπων άλλαι τόσαι και αι θεοσειρήνες της πνευματικής  των κατοχής. Ο ακατανόμαστος σίγουρα κάνει μεγάλη καριέρα και μπάζα ενθάδε, τω καιρώ ετούτω.

Σημασία δεν έχει, άνθρωπε, το όποιο εισόδημά σου αλλά το ανθρώπινο επί γης ψυχο-υπαρξιακό αποτύπωμά σου. Καιρός του μαθείν: Είτε με το υγιές και αληθές ελληνικό είτε με το αρρωστημένο μισελληνικό. Ελευθερόφρων, ανθρωπόφρων αρχαιόθεν μόνο ο ελληνόφρων. 

Τί περιμένεις από κράτος υπό πολιτικήν, οικονομικήν ου μην αλλά και αρχαιολογικήν ακόμα κατοχήν; Ούτε και η εθνική του μνήμη τού ανήκει. Γι αυτό έβγηκε, διαχρονικώς, ο πιο κερδισμένος της ιστορίας ο περιπλανώμενος Εβραίος.

Δεν υπάρχει για την φυλή φυλακή χείρων από ένα υπό ξένην προστασίαν κράτος.  Και μάλιστα υπό ξένην ιδεολογικήν και θρησκευτικήν κατοχήν. Άλλοι γαρ οι θεοί της ελευθερίας και του πολιτισμού και άλλοι οι της δουλείας και της βαρβαρότητος. Οι μεν υπηρετούν τον άνθρωπον οι δε το απάνθρωπον.

Ώστε τον θεό της ελληνικής σοφίας μαθόντες ας τιμώμεν. Επειδή οι Έλληνες υπήρξαν πιο κοντά, χρονικώς τε και πνευματικώς, εις τους θεούς της αδόλου σοφίας.  Και ας φεύγωμεν, το κατά δύναμιν, τας σειρήνας, τον τρομοκράτη, εξουσιομανή θεό της μεροληπτικής αγάπης, της μισαλλοδοξίας, του φόβου της ζωής και του θανάτου...

Φεύγωμεν ωσαύτως και την ύβρι και τον παραλογισμό της αδυναμίας που νομίζει ότι έχει εξ ορισμού, και εν παντί, του προστάτη θεού της το δίκαιο. Επειδή όταν η μια πλευρά δεν έχει δίκαιο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει έχειν αυτό απαραιτήτως η άλλη.  

Δαίμων μέγας ο λόγος μαγικαί και αι λέξεις. Μεταφέρουν υποβλητικήν δύναμιν και ενέργειαν εμψυχώσεως ή καταπτοήσεως. Εκ των οποίων αι μεν της δημώδους αντλούσι την δύναμιν εκ των κάτω, δύναμιν ακατέργαστον και θολήν, αι δε αρχαϊζουσαι εκ των άνω καθαρεύουσαν και μνημονικήν.

Ώστε και ως προς τα ονόματα ιδίως της επικλήσεως των θεών, όσο αυτά αρχαιότατα έρχονται τόσο ιερότατα και ισχυρότατα είναι εις το ελκύειν το θείον, την ουρανίαν θετικήν ενέργειαν. Και το οποίον ουχί άνευ ιεράς αιτίας συμβαίνει και λόγου.  

Επειδή τα θεία ονόματα όσο αρχαιότερα τόσο εγγύτερα έρχονται προς τον χρυσούν αιώνα, το χρυσούν παρελθόν της αγχιθέου ανθρωπότητος. αιώνα όταν  ομοτράπεζοι, ομόφρονες και ομόγλωσσοι συνέζων επί γης θνητοί άνδρες και θεοί αθάνατοι.  Ούτως ώστε και την ανάλογον, και καθαροτέραν αυτά, την ιεράν δύναμιν εκλύουσιν.

Αλλά και πάσαι αι κινήσεις, και αι πλέον ασήμαντοι του σώματος, λειτουργούσι ώσπερ μικρά, αυθόρμητα και μη συνειδητά, τελετουργικά. Αν ήξεραν οι θνητοί την χρήσιν και χρησιμότητα αυτών, τον συντονισμόν αυτών με τας κινήσεις της σκέψεως, καμιά δράσις αυτών δεν θα ήτο εσφαλμένη, καμιά ενέργειά των μέτρου, κάλλους και θεού άνευ.

Ιερά και αξιολάτρευτα τα έθνη οιονεί παραδείσια άνθη. Ελλάς δε η ιερά οδός η οδηγούσα μυητικώς και κοινωνούσα τα έθνη με τον συμπαντικόν διαστατικόν νούν και την κοσμικήν ψυχήν εξ ών πάσα εκπορεύεται και ανανεούται πνευματικότης και παν θεόφρον όραμα ζωής και δημιουργίας.

Ούτε και οι θεοί άλλωστε απέστησαν εξ αυτών. αγγελικώς πάντοτε παρόντες και αυτοί. Και άλλοτε μεν προηγούνται των ανθρωπίνων πράξεων άλλοτε δε, έπονται. Οι αυτόθεοι και αυτόθρησκοι πολεμισταί του πνεύματος και του τρισηλίου φωτός έχουν αυτούς ηεροειδείς συμβούλους και συμμάχους. 

Μυστήριον μέγα και ο ανθρώπινος βίος. Η δε σωτηρία της ψυχής εξαρτάρται από πολλούς συνδυασμούς και παράγοντες. Ευδαιμονέστερα και τα κατώγια της αρετής ή τα ανώγια της κακίας.

Το μεγάλο κρύβει το μεγαλείο του στο μικρό. Η σιωπή ενίοτε είναι πιο ενεργός και αποτελεσματική από τον λόγο. Και η εργασία είναι το ήμισυ άλλοτε της ελευθερίας και άλλοτε της δουλείας.

Η συνήθεια άλλα θάλπει και άλλα θάπτει. Ό,τι κενούται, πληρούται και ό,τι γεμίζει, αδειάζει. Γι αυτό μένε πιστός εις αυτό που γιγνώσκει το διατί κενοί και διατί πληροί. Όταν ο άνθρωπος θελήση να πιστεύση στον ουράνιο άνθρωπο μέσα του καταβάλλει και τον ισχυρότερο κακοδαίμονα.

Πωλούσι ποιήματα και αλιεύουσι συναισθήματα. Αλλά όπου πωλούν και βιάζουν τον θεό θεό δεν έχουν πραγματικό. Γι αυτό ξεκίνα και πάλι όπως τότε τον μικράς κλίμακος ελληνοπολιτισμό σου. Μη πας και στην σοδομημένη μας πρωτεύουσα πριν γίνει καθαρεύουσα.

Βήμα-βήμα αναπτερούται η ελπίς, βήμα-βήμα ξανακτίζεται η πατρίς. Όση πίκρα, αδικία και διωγμούς κι αν αυτή καταναλώνει, εις την ψυχή μας ψηλώνει, στον θεό πατέρα της ικέτις αναβαίνει και ουράνιον συναγερμό σημαίνει.