ΟΙ ΠΛΑΝΟΔΙΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ. (66)

ΟΙ ΠΛΑΝΟΔΙΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ. (66)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

 

Σε αλλόκοτα βράδυα υπνοβατούν τα καράβια. Και μια στάσιμος πρύμνη προσεύχεται στην λίμνη.

Όπως ένα νεογέννητο στην άκρη ενός ποταμού του παρθενικού μέλλοντός του.  

Η νοσταλγία έδινε σάρκα και ανάστασι στους σκελετούς του χρόνου.   

Αλλά μια ζεστή σούπα τέρπει τον λάρυγγα του χειμερινού μεροκάματου.

Σαν αφροδίσιο χάδι γυναίκας στο μέτωπο του πυρετού.

Μια σιωπή που καταρρέει, μια απόγνωσις γυμνή.  Αλλά ποιος ξεκουρδίζει τον ήλιο;

Εξηπατημένοι πιστοί, ανθρωποδολώματα,  κατ’ ευφημισμόν μάρτυρες.   

Ο τηλεπαρουσιαστής πυροβολών με το απυρόβλητο, γυάλινο πρωινό του χαμόγελο.  

Όσα τιμούν την φύσι βρίσκουν στην φύσι την αληθή των τιμή και γαλήνη.

Όταν απόστασε η σοφία κάθισε κάτω από ένα τέτοιο δένδρο.