ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Γ΄(9 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Γ΄( 9 ) 

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

1)  Η τραγωδία κοινός τόπος. Σκοτώνουν με το γάντι, με όλους τους τρόπους των γεγονότων. Δεν είναι καν γενοκτονία αλλά ανθρωποκτονία, εσκεμμένος αφανισμός της ανθρωπότητος.   Ατλάντιοι πάλι ante portas.

2)  Είναι παντοδύναμοι και προκλητικώς απροκάλυπτοι πλέον. Ένα σάπιο κοινοβουλευτικό σύστημα διακομματικής λεηλασίας, διαφθοράς και ατιμωρησίας. Είναι οι διαχρονικοί αμετανόητοι δολοφόνοι της ζωής και της αλήθειας.

3) Αν και φοβούνται τους αφανείς δίους Έλληνας, τους διαχρονικούς τιμωρούς, ήρωας υιούς του αφανούς θεού. Γιατί και είς άριστος δύναται κατακρημνίσαι μια αυτοκρατορία νάνων.   

4) Είναι η ώρα των εκλεκτών. Και είναι πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου. Ή όλα ή τίιποτα. Εεπειδή αυτό το τίποτα ποτέ μέχρι τώρα δεν ήταν τόσο κοντά, δεν είχε σχεδόν ευθυγραμμισθή με το παν.  

5) Η κάλπη υπό ξένην κατοχήν. Αναδεικνύει μόνο συνενοχή όπως και η ψήφος εθελοδουλία. Μια κοινοβουλευτική μαφία εκπλένει συνταγματικά, ψηφοθηρικά,  τα εθνοκτονικά της εγκλήματα.

6) Εκ παραλλήλου η παραφυάς αυτής, η κόκκινη επαγγελματική παραμαφία των φωνασκούντων καταπατητών πλατειών και λεωφόρων, τα καίνε. Έτσι χειραγωγούνται, εκτρέπονται και καταστέλλονται έμμεσα τα αυθόρμητα εθνολαϊκά κινήματα εκρηκτικής οργής.

7) Δεν είναι άνθρωποι, ελεύθεροι πολίται, πια αυτοί. Επέλεξαν είναι μόνο ετεροκίνητοι ψηφοφόροι μιας παραδημοκρατικής  ευθανασίας. Η δημοκρατία είναι πια όπως κάποτε η βασιλεία. Γυμνή, αδίστακτος και απαράδεκτος.

8) Αλλά είμεθα η ιστορία και ο ευπολιτισμός αυτού του τόπου, το έθνος των εθνών και εκπολιτιστής της υφηλίου. Τί κι αν για τους πολλούς ψιλά και ψηλά είναι αυτά  γράμματα και νοήματα; Το δένδρο της ισονομίας, ελευθερίας και πολιτισμού μόνο εις εδάφη εθνικά φύεται και καρποφορεί.   

9) Στα πιο απρόσιτα της γης κρύπτονται αδάμας και χρυσός. Τα φθάνει μόνο ο ενάρετος, ο σοφός και ο πιστός. Τετέλεσται τα ψέματα. Αι προσεχείς εκλογαί, ίσως είναι αι τελευταίαι εθνικαί εκλογαί. Είθε είεν η αφορμή μιας μετα-μεταπολιτευτικής πολιτικής επαναστάσεως. Ως εδώ.

10)  Δωρεά ουράνια το σκέπτεσθαι και σωφρονείν. Πολλαί όμως και αι  γήιναι τοξίναι της ψυχής. ¨Κέρδει και σοφία - Πινδαρικώς - δέδεται.¨ (Ακόμα και η σοφία υποκύπτει στο κέρδος.)

11) Το δυστυχές φθονεί και μισεί το ευτυχές, το κακό το καλό, η πενία τον πλούτον, η αδυναμία την δύναμιν. Ειρήνη και αγάπη δεν ισχύουν τόσο παρά τοις ανθρώποις όσο βία, μίσος, πόλεμος.

12) Η του ενός επιτυχία, ατυχία του άλλου, η νίκη ήττα. Και ο θεός μόνον ο πέραν πάσης κακίας και φθόνου, απρόσιτοε και άχραντος ών. και γι αυτό η κρίσις αυτού αργεί εδώ να φθάση. Αν και υπάρχουν όμως θείας δίκης και Νεμέσεως καθαρτικαί στιγμαί που αποκαθιστούν αδικίας αιώνων.

13) Τρομερό δεν είναι τόσο να πεθαίνεις όσο το πριν πεθάνης συνειδητοποιείν ότι δεν έζησες ποτέ καθαρά, πραγματικά κι έχεις κριθή μεταξεταστέος. ώστε πιθανόν οφείλεις ως ποινή μια εκ νέου, ίσως και κατωτέρου επιπέδου, γηίνη ζωή.

14) Δράμα λέγεται. Αλλά το δράμα δεν είναι άλλο από ένα ψέμα που εξήντλησε όλη την φιλόδοξο-κενόδοξο διαδρομή του.

15) Μειρακίου αγνότης, ανδρός έργα, γέροντος κρίσις. Ιερός ο άνθρωπος, αξία ανεκτίμητος. διό και η απώλεια αυτού αναντικατάστατος.   

16) Εάν η σκέψις παράγει ύλην και η ύλη ήχους, αντιστοίχως και ο αήρ αναβλύζει μελωδίας και το πανίερον φως θεούς, αγγέλους και δαίμονας, πνεύματα και πνευμάτια. Φωνή δε θεού και έργα μουσών εμπνέουν, γλυκαίνουν και ξεκουράζουν τον κεκμηκότα νου.   

17) Θεού αποκάλυψις και το περιμάχητον ανθρώπινον κάλλος. Το οποίον όμως άνευ φρονήσεως και αξιοπρεπείας από προσόν αποβαίνει μειονέκτημα, τροφός ακολασίας και αφορμή δραμάτων.  Από σε τούτο εξαρτάται και χαρακτηρίζεται. Τί ουράνια τιμή αλλά και τί ευθύνη;   

18) Ψυχή, μέτρα κράτει και ευβουλίαν. Εξάντλει δε το πρακτικώς εφικτόν και μη θήρευε το αμήχανον όπερ εις απογοήτευσιν καταλήγει και εις μανίαν εμβάλλει. Ασκληπιού ύβριν μη ζηλού. Βαρύ και ασήκωτον για θνητούς ώμους, έστω και δι’ ολίγον αν εδίδετο, και η των θεών αθανασία.

19) Λέγε: Όπως και την εμήν συνείδησιν και ψυχήν, αν και αόρατον, ως ιερόν τι και ανεκτίμητον εννοώ, σέβομαι και τιμώ, το αυτό θεωρώ και δια τον αδιανόητον θεό.   

20) Υπάρχει κοσμική επαφή, αναλογία και συμπάθεια του μεγίστου προς το ελάχιστον και του ελαχίστου προς το μέγιστον, του αοράτου προς το ορατόν και του ορατού προς το αόρατον. Το οποίον και εις τον άνθρωπον δια της θρησκευτικότητος και της φιλοσοφίας διαβαθμιστικά αποτυπούται και εκδηλούται.