Άσκηση κοπτο-ραπτικής σύνθεσης επί της γιορτής της μητέρας που δεν επέμεινε στο "ζακέτα να πάρεις"

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

Άσκηση κοπτο-ραπτικής σύνθεσης επί της γιορτής της μητέρας που δεν επέμεινε στο "ζακέτα να πάρεις"

Γιορτή της Μητέρας σήμερα, και θυμάμαι  την μαμά μου με υπομονή ακαταδάμαστη, να ανοίγει το φιγουρίνι Burda, για να βγάλει το σχέδιο, να βάζει το πελότο με τις καρφίτσες στην μπλούζα της, να παίρνει μέτρα με τη μεζούρα της, να σκαρώνει το πατρόν της με ρυζόχαρτο, να αντικρίζει, σημαδεύει με τη σημαδόπετρα και τη ρίγα, να κόβει με το ψαλίδι τα υφάσματα, να σκαλώνει με τις καρφίτσες τα μέρη του υφάσματος, να βάζει τη δαχτυλήθρα της, να τρυπώνει και ξετρυπώνει τα τρυπώματα, να κάνει πρόβες, να γονατίζει για να ισιώσει τον ποδόγυρο, να μαζεύει τις καρφίτσες από το πάτωμα με το μαγνήτη, και ένα σωρό άλλα.

Η μητέρα μου είχε μάθει την τέχνη της ραπτικής από κοριτσάκι. Και εγώ να την βοηθάω όσο μπορώ, στα δικά μου διαλείμματα, στις εξωτερικές δουλειές, αφού δεν επέμεινε ποτέ να πάρω ζακέτα μετά εκείνο το πρώτο μου ξεπόρτισμα. Σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης που ντύνει στολίζει νοικοκυρεύει το λες αυτό...

Πως να μην μάθεις ανάλυση και σύνθεση κάνοντας έτσι κοπτοραπτική ιδεών και να τιμάς τις γυναίκες σαν ίσες, παρά το πλεονέκτημα μητρότητας που διαθέτουν επί του συντριπτικά ανώτερου βιολογικού τους υποβάθρου;;

 

Και πως μπορείς μετά να μην κάνεις πλάκα που βγάζει γλώσσα σε κάθε comme il fault-κενή περιεχομένου ανάλυση, από αυτές τις χωρίς ίχνος κοπτο-ραπτικής σύνθεσης, όταν με αυτά μεγάλωσες;;

 

Υ.Γ Στο σπίτι της μητέρας μου, υπάρχει ακόμα η αντίκα ραπτομηχανή Singer της γιαγιάς σαν αυτή στην φώτο κάτωθεν.  Κοπτοραπτική και γαστρονομία πάνε παρέα πάντα.