Ατρόπως δε μέροπες τε βρωτοί ούτα κοινωνούντες α έκλαμψις έσω, νοείν όντα λόγον φέροντα.

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

Ευθύς γαρ εμοί ίμερος έσοπτρων γέγονε, ώσπερ πόστιες δημοσιεύσεις οίτινες εν διαδικτύω φέρουσαι φρακτορίαι, άπαξ εις γλώτταν πάτρια συγγράψας. Σαφώς ει δε πρόβλημα μέγαν η εκάστοτε νόησις των λόγων ούτων, ει δε γαρ διάλεκτον έταιρη αλλότριαν ων μιλούντος, ένεκα καθαυτής γλώττης αφαιρετικώς εκλαικεύουσας και εις βρετανικήν προσομοιούσαν. 

Τούτου ει γένοιτο μοι ότε γλώτταν πάτριαν ου γαρ αποκρίνουσι δυνάμενος ειμί, ώσπερ ούτη γλώτταν εκπορνεύσουσιν χρει. Ω άνδρες και ω γυναίκαι και ω αμφίφυλοι εις την κάραν νουν κέχυσθε τε κε νυν έρρωσθε, ου γαρ δια παντός ες αει εις λήθην λησμονόντες. Αι ει νοούσες κάρες νοώντας εκμαγείων νου ως σφραγίς επί κήρατος σημείον γαρ λόγου αποφαίνουσιν, τόν δε Μνημοσύνην καλέουσιν. 

Ψυχρόν ύδωρ τε και ξηρού γαρ στοιχείου αλάβαστρον, έκλαμψις αγαθού εις τους ουσιώδεις λόγους τω ευωτώ, οι άτινες νοός άνθος θρέφουσιν, εαυτόν δε επαυξάνοντες τε και αγαθού πρόθυρα ως αποκαλώντες, την καθ αυτήν σταγυρίτεια φύσιν του ακίνητου κινούντος ως όντως ον. Τουτέστιν γαρ εντροπίας φορά η τους ξύμπαντες κόσμους της ετέρου φοράς γε άτινα κόσμους εν τω ξυμπάντι εκφυούσα εις άπειρον εκπίπτουσαι κι αφανισμέναι υπό κενού γαρ ατόμων δομήν ει κυμάτων μορφή αποσβαίνονται. 

Πάνυ γε το της εξ παλινωδίας μεθ επωδής ούτο νόμισμα ο χρόνος τον βίον μερώπων ορίζων, όμμα αρμονίης κόσμου κι οφθαλμός του νου. Το γαρ δε παν ουδέν βούλεται τε και μηδένα αποσκοπεί ως καθωυτό επιβουλεύεται τε και της του παντός μερισμόν δεικνύουσιν. Τούτον μέρος θέρους έννοια εστί ώσπερ ελευθερίαν συνυφαίνουσι την της εωυτώ θέρους έλευσιν ώσπερ αρμονία χρόνου α χειμώνι αεί ως στέφανον αποτεθούσα. Το ωυτό τ εναντίων αρμονία κόσμου ανάγκην συμβάλλειν, μεταπίπτουσες εις δε κι αι πάλι ξηραί εποχαί γίγνονται. 

Ατρόπως δε μέροπες τε βρωτοί ούτα κοινωνούντες α έκλαμψις έσω, νοείν όντα λόγον φέροντα. Μετά της των ανθρώπων φιλότητος ως ε νείκος ουκ εστί ή μη είναι. Πάνυ γε ω παν.