(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)
Μαραίνονται κάποτε και οι πιο υψιπετείς έρωτες. Ουδέποτε όμως των ευχών το θυμίαμα.
Μετρούσαν τα κέρδη τους. Τα κατωφερή σκαλιά της ντροπής. Τον χρόνο και το κρίμα αγνοώντας την χρυσή ανατροφή του Σόλωνος.
Ήταν καθαρά θέμα πίστεως, ένα πλημμυρικό άρωμα αφθονίας απ’ το πουθενά.
Τού έπρεπε μια καλή σύνταξι και ιδιώτευσι! Ένα αιώνιο ασυμβίβαστο φθινόπωρο.
Απ’ το νερό που πλένονται οι θεοί σβήνουν την δίψα των οι ταλαίπωροι θνητοί.
Με τον έρωτα ίσως γίνεσαι τυφλός αλλά χωρίς αυτόν γεννιέσαι τέτοιος.
Ήταν κάποτε ένα θαύμα που ξεπέρασε τον δημιουργό του. Και τιμωρήθηκε θεϊκά γι αυτό.
Αι αρεταί των εορταί του θανάτου. Είχαν φτιάξει μια αλληλοπεπιβεβαίωσι πλαστή. Μια εκκλησία φυλακή. Ένα σωτήρα από δάκρυα.
Ο ερωτόθεος άνθρωπος. Ελένη και Μελανία. Τόσο μαγικά ταλαντεύεται της τύχης το εκρεμμές.
Στο τέλος θα επιζήσωσι μόνο οι κομμουνισταί με τα πολλά λεφτά. Τόσο απλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου