ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Γ΄(7 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Γ΄( 7 ) 

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

1)  Η Δύσις αυτοϋπονομεύεται και διαβιβρώσκεται, η Ανατολή επέρχεται, και ο σώζων εαυτόν σώζεται.

2) Ο κόσμος μπροστά σ’ ένα παραμορφωτικό καθρέπτη που τον κοιτάζει παράξενα. Παγερά και τρομακτικά. Η Μέδουσα όπως παλιά.

3)  Ο κερδώος θεός Ερμής ενίκησε κατά κράτος τον βουκόλο Πάνα και τον αριστοκράτη Απόλλωνα. Αυτός και ο εξ Ανατολών άγριος Κύριος βοηθός του, ο τρομοκράτης μεταφυσικός απόστολός του.

4) Έτσι εχτίσαμε αυτή την ατλάντεια Βαβυλώνα. Με βρωμιαίς πολιτικών, διαστροφαίς δικαστών, σίελους και ούρα κομματικών ανδραπόδων. Και με πορδαίς βρικολάκων.    

5) Και μη γελάς. Βλέπεις τί εστί μια όλως τοξική μεταπολιτευτική Ελλάς. Το αποχωρητήριον της Δύσεως. Βυζαντινή αδελφή με την Τουρκία, τον βόθρο της.  

6) Ο.Η.Ε. και οικολόγοι, γενετισταί και εμβολιολόγοι, κοσμοπολίται διάσημοι πλιατσικολόγοι.  Θησαυρισταί ανθρωποκτόνοι, εργολάβοι του χάους. Για το καλό μας εννοείται. Πάντα.

7) Πού ο ηθικός αήρ, το ηλύσιον κλίμα, η ψυχική ευεξία; Ο υλικός διάκοσμος, κοσμική ακτινογραφία του αχαρτογραφήτου φωτός. Η της αθανασίας αύρα…

8) Μόνη ασφαλής σωτηρία η αυτοσωτηρία. Όποιος σώζεται από άλλον πληρώνει κάθε φορά φόρο βαρύ. Χάνει κάθε φορά ένα σημαντικό μέρος της ελευθερίας του, το ηθικό οξυγόνο της ευδαιμονίας.

9) Αν και ο ένας είναι πολλοί όταν αυτός παράγει ψυχή και βγάζει φωνή εμψυχωτή. Ο τίμιος αντέχει στην μπόρα της αβύσσου κι ο τολμηρός κρατάει τα κλειδιά του παραδείσου.

 10) Υπομονή και επιμονή. Όσο το πνεύμα αυξαίνει τόσο κινδυνεύει. Κατά ένα λόγο αυτή η ζωή είναι καταραμένη και η αλήθεια της πεθαμένη.

11) Ελευθερία δε, σημαίνει το έχειν δικαίωμα  όχι μόνο το επιλέγειν από μια ποσότητα αλλά και του μη επιλέγειν εξ αυτής. Διότι ενίοτε και τα πολλά δεν είναι άλλο από κομμάτια της ίδιας πίτας, ¨μια απ’ τα ίδια.¨

12) Το άδικο έχει αδελφούς ψεύδος, σκότος και σιωπή. Στο δε ουράνιο της ψυχής στερέωμα μόνο αλήθεια, λόγος και φως επικρατεί. Τοκογλύφοι, τράπεζαι και φοροφυγάδες δεν ευδοκιμούν. Προφανώς έχει επίγεια δικαιώματα και η ψυχή.  

13) Αλήθεια και λογική πληγώνουν βαθειά τα νωθρά, δειλά και πονηρά πνεύματα. Τα οποία προτιμούν γι αυτό τα άδηλα και αναπόδεικτα ή τα εύλογα και πασίδηλα.

14) ¨Κάλλος αφανές φανερού κρείττον¨ το αρχαίον ελέχθη. Και το μεν ενέχει άφθαρτο βάθος και εσωτερικότητα, το δε μόνον λάμψιν επιδερμικήν και φευγαλέαν που δείχνει πάντως και τον δρόμο της ιδέας του αιωνίου αγαθού κάλλους. Κάλλους προ του οποίου λυγίζει από θαυμασμό και υποκλίνεται πάσα κακία.

15) Όστις ερωτεύθη ετυφλώθη. αλλά και ο μη ερωτευθείς τυφλός ηνδρώθη. Απ’ το απόπλυμα των θεών δροσίζονται και πίνουν οι θνητοί.

16) Γυνή το καλύτερον αλλά, εν τω άμα, και χειρότερον που δύναται συμβήναι για τον άνδρα. Τα δε της Αφροδίτης έργα, τα ηδονής και αιδούς κατάμεστα, συστολήν και σιωπήν επιδέχονται πέραν της φρονήσεως.   

17) Φοβερά όντως έρχεται δια τον άνθρωπον πάσα ιερά δύναμις όπως η του έρωτος, η πολλά υπό πολλών αμήχανος προς διαχείρισιν. Και γαρ τα πλείονα θύματα και εγκλήματα επιφέρει αυτή εις τον απρόσεκτον ανθρώπινον βίον.

18) Από την άλλη πλευρά τώρα: Η ασκητική υστεροβουλία της αρετής γίνεται το πιο απάνθρωπον λάθος όταν συναντά το κορυφαίον του ανορθολογισμού πάθος. Λέγονται αρεταί αλλά είναι εορταί του θανάτου. Και λέγονται ναοί αλά είναι άγιαι φυλακαί.

19) Υπομονή και θυμός ώσπου εκάησαν τα νεύρα του πολεμικού Πηλείδου. Όμως πάντα η σπορά του, η αρχοντιά της ψυχής του έθνους, η χρυσή εφεδρεία της ανθρωπότητος, εξελληνίζει και διασώζει.

20) Τηι ευγενεί αδεία των Αθηναίων κλασσικών δραματουργών τα κακοτράχαλα τραγικά βουνά του βίου κι εγώ ο έσχατος μετήλθον. Τας δε της υπάρξεως ολεθρίας παγίδας, ούχί άνευ της ιεράς των Μουσών συνδρομής, σώος ανταπεξήλθον.