ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Γ΄(16 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Γ΄( 16 ) 

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

1) Σκύλλα και Χάρυβδις ή ζωή και θάνατος. Θνητός βίος αθανάτου επώδυνος προεργασία και ψυχής μυσταγωγία.

2) Πανταχού παρών ο θεός; Αλλά πώς δύναται υπάρχειν στο μηδέν όπως και στο κακό, την αδικία και το παν ψεύδος;  

3) Ελλάς τα πάντα. Και όσα μη Ελλάς εξ Ελλάδος κλεμμένα και παραποιημένα.  Εν το ουρανόσταλτον γένος, το ελληνικόν. Και εν το αρχέτυπον φυσικόν έθνος το  ελληνικόν. Τεχνητά τα άλλα και κακέκτυπά του.

4)  Έλληνες εδίδαξαν και τον ορθό πολιτικό δρόμο. Κάθε πόλι και ίδιος θεός, ίδιον νόμισμα και ¨εκκλησία-συνέλευσι του δήμου¨ ή άμεσος και καθολική-δημοκρατική των πολιτών εκπροσώπησι. Απηγορευμένα δε άπαντα τα ολιγαρχικών συμφερόντων πολιτικά και θρησκευτικά (αντιπροσωπευτικά-κοινοβουλευτικά) κόμματα - εταιρίαι.

5) Ολιγαρχία σημαίνει αίρεσις-καρκίνωμα του καθολικού πολιτικού-εθνικού. Γι αυτό και κάθε οργανωμένη θρησκεία κρύβει ένα ολιγαρχικό Ιούδα μέσα της. Ο οποίος δεν θα διστάσει την κρίσιμο στιγμή να προδώσει-πωλήσει άνθρωπο, πατρίδα και οικογένεια.

6) Αυτή αργότερα άνοιξε τας Πύλας εκ των έσω ίνα εισέλθη ο ενσκήψας εξ Ανατολής  θρησκευτικός μαζάνθρωπος. ο εθελόδουλος με ένδυμα πιστού προβάτου.

7) Η εποχή του ελληνικού διαφωτισμού έληξε τότε. Η δημιουργία σταμάτησε και άρχισε η τρέλα.  

8) Ελπίς οιονεί ο θεός των θεών. γι αυτό και όλα τα θρησκευτικά ονόματα δικά της. Ελπίς-αισιοδοξία που δεν σώζει μεν πάντα αλλά και δεν σκοτώνει μετά βεβαιότητος όπως η απελπισία.  

9) Κάθε οικογένεια έχει και το σαράκι της κι όποια δεν έχει, αργά ή γρήγορα, μοιραία θ’ αποκτήσει. Η δε γυνή ό,τι το κάλλιστον άμα τε και χείριστον για τον άνδρα.

10) Ανάμεικτα γαρ εις τον άνθρωπο εδόθησαν ηδονή και λύπη αι εις την άβυσσον άγουσαι όταν η φρόνησις δεν τας χειραγωγεί.

11) Η φιλοσοφία είναι και η τέχνη του ορθού μέτρου. Δεικνύει τας πραγματικάς διαστάσεις των πραγμάτων ώστε ελέγχουσα αυτά προφυλάσσει από τον κίνδυνο τόσο της υπερβολής -ύβρεως όσον και της ελλείψεως – στερήσεως.      

12) Οσάκις σε πειράζει ο αυτοοικτιρμός αναλογίζου. υπάρχουν όχι μόνο πολλοί καλύτεροί σου αλλά και χειρότεροι. Κερδισμένος δε ηθικά και δίκαιος εστί ο κρίνων απαθώς και αντικειμενικώς, ο μετά λόγου μη τους καλυτέρους του φθονών μήτε και τα χειροτέρους του υποτιμών.

13) Στον βαθμό που η βεβαιότης σκοτώνει, η πιθανότης, ένας μετριοπαθής σκεπτικισμός, διασώζει. Η αχαλίνωτος δε επιθυμία είναι η πύλη του χάους,

14) Ταπεινότης ναι αλλά μετ’ αξιοπρεπείας και ήθους και όχι όπως αυτή των αβούλων, επαιτών, δειλών και δούλων. Ακόμα και η θεοσέβεια ενίοτε δύναται είναι μια μορφή αλαζονείας, ο ζηλωτισμός μια ύβρις, η θρησκευτική στράτευσις ένα κερδοσκοπικόν πάθος.

15) Το ιδανικόν ανθρώπινο πρότυπο ποιο; Και ποια παιδεία;  Ήρως ή άγιος; Ο μεν γαρ προασπίζεται πατρίδα, εθνική παράδοσι και οικογένεια στην πρώτη πάντα γραμμή της ελευθερίας. ο άγιος όμως θέλει πατρίδα και οικογένεια δούλους, όπως είναι και ο ίδιος, της θρησκείας του. Λοιπόν; Εσύ επιλέγεις. Και αναλόγως κρίνεσαι.

16) Ο άνθρωπος του ενός θεού, του υιού-θρησκευτικού κόμματος αυτού  και του ενός βιβλίου, ιδού η κατάρα των ουρανών, ο εξολοθρευτής των πολιτισμών.  Κόσμος του, αρχή και τέλος του, η νοσηρά μηδενιστική, πεισιθάνατος ιδεοληψία του.

17) Λέγονται μοναχοί αλλά δεν είναι. Στρατευμένοι και ομόσταυλοι είναι. Ένας άτυπος παρακρατικός στρατός, αι ειδικαί δυνάμεις της θεοκρατίας. Και δεν φυλάνε Θερμοπύλας. Εξουσίας, παγκάρια και θησαυροφυλάκια φυλάττουν.  

18) Τί τα θές τώρα. Από τότε που γίναμε εβραιοχριστοτραβεστοί χάσαμε την μισή μας εθνική ψυχή. Και γέμισε προδότες, ριψάσπιδες και ξένους πράκτορες η βουλή. χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ, πήραμε αφρόντιστα την κάτω οδό.

19) Ελλείπουν προς τούτοις και τα σκαπτικά του απείρου εσωτερικού μας κόσμου, πηνελόπειος ιστός και ομηρική γραφίς.

20) Γι αυτό και μη ζήλευε τα πλούτη εξάπαντος. Πόσους αισχρούς και άδικους  συμβιβιβασμούς, συναλλαγάς κι εκπτώσεις αληθείας, ήθους, ηθικής και αρετής, υπόλογους της Νεμέσεως, δεν κρύβουν κι αυτά;