ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Γ΄(14 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Γ΄( 14 ) 

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

1) Πώς κατήντησες έτσι, ρε δύστυχε Έλλην! Διεφθαρμένο υποζύγιο, ρεντίκολο σατανωμάλων ξεπεσμένων αποικιοκρατών,  Οθωμανών και δοσιλόγων κοτζαμπάσηδων συνεργατών αυτών!

2)  Το σύστημα είπες είναι έτσι δομημένο του παράγειν και εκτρέφειν ορδάς ψηφοφόρων και πιστών. Λίαν ακατάλληλον προφανώς δια υπηρετούντας ένα ανώτερον σκοπόν.

3) Ε και λοιπόν!  Ένας λόγος παραπάνω για να χτίσωμε και δείξαι την ουράνιά μας καταγωγή και ψυχή. Κι αν φθάσαμε στον πάτο ποσώς, στώμεν μεγαλοπρεπώς. Σε μας χαμογελάνε ακόμα οι θεοί. 

4) Εληλύθαμεν ότι στην ζωή αυτή του ξεχρεώσαι αρχαία χρέη και μαθήματα ιερά λαβείν. Κι αν κάθε σπίτι και καημός και του πόνου ο άνθρωπος δίδυμος αδελφός, στώμεν ευκλεώς και όχι μοιρολατρικώς. Μέσα σε κάθε Έλληνα κοιμάται κι ένας θεός.  

5) Καμιά διδασκαλία δεν σώζει τους κουρασμένους, πεινασμένους και αδικημένους, τους  παραδομένους στην κακή των μοίρα. Πρώτα ελπίζειν και μηχανεύεσθαι πρέπει και μετά να μιλάμε για σωτηρία.

6) Τα πάθη είναι πανάρχαια εγκλήματα, είναι τα προαιώνια, χαώδη,ακατέργαστα και σκοτεινά έργα των τιτάνων που προυπήρξαν των φωτεινών θεών της δημιουργίας και του κάλλους. Και τα οποία νικήσαντες οι επελθόντες θεοί απώθησαν και εξώρισαν εις το βαθύ έρεβος.  

7) Βασικόν όθεν του ανθρώπου καθήκον  τα αβυσσαλέα πάθη του όχι εξαλείφειν – αδύνατον αυτό – αλλά,  κάτι σπουδαιότερον, μεταβολίζειν ευγενώς αυτά εις αναλόγους αρετάς, εις δόξαν ανθρώπων και θεών.

8) Το καλό είναι μια ατελείωτη της δημιουργίας νίκη. που δεν γιορτάζει και θρησκεύει ποτέ γι αυτό και ποτέ δεν επαναπαύεται και δεν νοθεύεται.

9) Αλλά στα γήινα βσσίλεια του κακού υπάρχει διαρκής πνευματική, υπερβατική αποπλάνησις και βιασμός ασυγκρίτως πιο επικίνδυνος και καταστροφική του σωματικού.  Και στο βάθος της σήραγγος ανθρωποφαγία.

10) Εκεί οδηγούμεθα. Καθώς δε ο μύθος Διός και Λυκάονος Αρκάδος αλληγορεί, αυτόματα και νομοτελειακώς, μετά την πόσιν αίματος η ψυχή και η μορφή του ανθρώπου εκπίπτουσα εις λύκου μεταλλάσσεται.

11) Ισχύει και δια τας θρησκείας των οποίων η ώρα της κρίσεως εγγύς. Η εθνοπροδοσία και η ιμπεριαλιστική ματαιοδοξία των θ΄αποκαλύψει τελικά και εις αυταίς τον προβατόσχημον λυκάνθρωπον των εσχάτων καιρών.

12) Και γαρ τί άλλο απέβη σήμερα η οργανωμένη θρησκεία, ει μη η άλλη όψι του νομίσματος της πολιτικής εξουσίας; Ίδιαι μέθοδοι, ίδια μέσα. Πώς διαδίδεται και επιβάλλεται; Απλούστατο.  Όπως και η πολιτική. Σφάζεις το 80% των αντιπάλων σου (απίστων) και το υπόλοιπο 20% βλέπει το φως το αληθινό.

13) Κατόπιν δι’ αυτοκρατορικού διατάγματος προβαίνεις σε βιαία ανακατανομή πλούτου. Κατάσχεις ναούς και περιουσιακά στοιχεία των αντιπάλων θρησκειών και οικοδομείς και μονοπωλείς την δική σου. Μπίγκο!

14) Γι αυτό και το ανήκειν σε μια θρησκεία δεν έχει πρσγματική ηθική αξία για τον ανθρωπο. Επειδή όπως και η γλώσσα έτσι κι αυτή εξαρτάται και ελέγχεται αναγκαστικά και υποχρεωτικά, απ’ το που έχεις γεννηθή και γαλουχηθή.

15) Ο άνθρωπος μόνο από την χρησιμότητα και προσφορά του στο κοινωνικό σύνολο κρίνεται και αξιολογείται αληθινά. Δηλαδή την ανιδιοτελή, ή μη, πολιτική του δράσι και ηθικοπνευματική του ποιότητα, εκεί όπου δηλαδή έχει ελεύθερο χώρο του επιλέγειν και όχι του επιλέγεσθαι.  

16) Πάντως χωρίς ευπατρίδες, εθνική αριστοκρατία, και ήθος νοικοκυραίων δεν πάμε πουθενά. Τα λεφτά είναι σκλαβιάς δεσμά όταν δεν υπηρετούν το δίκαιο, την αρετή και την αλήθεια.

17) Κάθε μέρα είναι και μια μικρή αιωνιότης με τον δικό της καιρό και θεό. Γι αυτό πρόσχες κάθε φορά τί αφήνεις πίσω και τί παίρνεις μαζύ σου.

18) Τίποτα δεν καθρεφτίζει την ουράνια ομορφιά όσο μια αρχοντική και ευγενική ψυχή. Έτσι να λάμπει ο θεός στην μορφή σου και η ανθρωπιά εντός σου. Σού έδωσαν κήπο, μέσα κι έξω σου, μη τον παραδώσης απόπατο.        

19) Δεν φθάνει να ξέρεις την ευτυχία, πρέπει να σε ξέρει και αυτή. Η θρησκευτική πίστις των πολλών είναι μια προσχηματική πνευματική παράδοσις και αφοπλισμός. Και γαρ ουδόλως ωφελεί το θρησκεύειν άνευ του λογικεύεσθαι.

20) Καλοπροαίρετοι και καλόπιστοι δυστυχώς είναι οι πιο ευπαθείς στο κακό. Η απειρία δε ως προς το πονηρό και κακό φέρνει κοντά, όσο τίποτ’ άλλο, σε μια ακούσια πράξι Ύβρεως που όμως μετρά το ίδιο όσο και η εκούσια.