(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)
Ήταν το επιβαλλόμενο κλίμα των ημερών. Μια σεπτή επίκλησις προς τα θεία πρότυπα των ουρανών.
Υποχωρούν τότε οι ολοφυρμοί του σεληνόφωτος, οι επικήδειοι των αδικαιώτων. Το άγιο πένθος στην μετώπη των βραδινών τύψεων.
Μνήμαι από αμύθητα αρχαία ναυάγια που μετανάστευαν πέρα από τον χρόνο.
Η ήρεμος κόπωσις του υπερβατικού επί του γλυκέως ρεμβασμού των οριζόντων.
Και τα πλέον χαλύβδινα καταφύγια διετρύπησαν τα αδαμάντινα της μοίρας βέλη.
Μια θλίψις πρόξενος του Άδου, μια καταρρέουσα σκιά, κατά τους υποχθόνιους νόμους της βαρύτητος.
Κανένα παγωτό αναψύξεως εκεί, εις τα στύγεια της κολάσεως ορυχεία.
Κάθε μέρα και μια παραγγελία, κάθε νύχτα και μια καταγγελία.
Αλλά σ’ ένα αθέατο βωμό ρίγη ανόθευτου ανθρωπίνου μεγαλείου. Επικεφαλής μιας γαλάζιας προφητείας.
Θεοί εσείς αθώοι των μακρινών αποστάσεων μνήσθητε των παιδικών ημών χρόνων!
1 σχόλιο:
https://www.youtube.com/watch?v=toonXjN2wTM
Απλός ανώνυμος σχολιαστής
Δημοσίευση σχολίου