ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ : Άφησαν χωρίς υποστήριξη ΕΠΙ 15 ΧΡΟΝΙΑ τα ιπτάμενα ραντάρ σουηδικής κατασκευής,έναν πραγματικά πολλαπλασιαστή ισχύος. Γαλλικά,σουηδικά,ρωσικά οπλικά συστήματα τα απόπαιδα των ΕΔ. Αν ήταν Αμερικάνικα θα είχαν ξεσκιστεί να τα εγκρίνουν.
Σύμφωνα λοιπόν με τη σχετική ανακοίνωση, με σχετική απόφαση, η ΓΔΑΕΕ, η Γενική Διεύθυνση Αμυντικών Εξοπλισμών & Επενδύσεων (η οποία στην αγγλική της μετάφραση είναι “Αμυντικών Επενδύσεων και Εξοπλισμών”… μας έφαγε η πολιτική ορθότητα τρομάρα μας), ματαίωσε τον Διαγωνισμό 01/21 «Εν Συνεχεία Υποστήριξη Συστήματος Αποστολής (Mission System M-S) Α/Φ ΑΣΕΠΕ και Συναφούς Εξοπλισμού» λόγω μη συμμετοχής υποψηφίων οικονομικών φορέων.
Πρόκειται για διαγωνισμό που είχε προκηρυχθεί στις 2 Φεβρουαρίου 2021 με προϋπολογισμό 83 εκατομμυρίων ευρώ, ο οποίος φιλοδοξούσε να καλύψει την παροχή υπηρεσιών για τέσσερα χρόνια, με δυνατότητα έως και δύο ανανεώσεων για τέσσερα χρόνια.
Δεν μας προέκυψε όμως. Δεν έχει νόημα να συζητήσουμε από πότε υφίσταται αυτή η ανάγκη για την Πολεμική Αεροπορία και δεν κατορθώσαμε να εξασφαλίσουμε την υποστήριξη ενός πολύ κρίσιμου για την εθνική άμυνα συστήματος, που αφορά όλους τους Κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων. Σημασία έχει να δούμε επιτέλους τι φταίει και οι αρμόδιοι να επιδείξουν το πολιτικό θάρρος και την αρετή ώστε να φέρουν αποτελέσματα.
Για την ιστορία, διότι εάν συνεχίσουμε με αυτή την αποτελεσματικότητα τα ΑΣΕΠΕ ιστορία θα αποτελέσουν, η Πολεμική Αεροπορία διαθέτει στην 380 Μοίρα ΑΣΕΠΕ της 112 Πτέρυγας Μάχης τέσσερα EMB-145 που φέρουν το ραντάρ HPS-890 Erieye. Εισήλθαν σε υπηρεσία στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ενώ η σύμβαση υπογράφτηκε το 1999.
Πρόκειται για σύστημα το οποίο δύναται να εντοπίσει από μαχητικά αεροσκάφη σε απόσταση 350 χιλιομέτρων μέχρι την εξαπόλυση βλημάτων μακρού πλήγματος από 150 χιλιόμετρα. Ο καθένας ας εξάγει τα συμπεράσματά του, χωρίς καν να μπει στον κόπο να ασχοληθεί με την ισχύ του αντιπάλου στον τομέα και τη διαχρονική σοβαρότητα με την οποία τον αντιμετωπίζει.
Θα πρέπει να τονιστεί, ότι για το σύστημα αυτό δεν υπήρξε ποτέ FOS, πέραν της αρχικής υποστήριξης διετίας που ήταν μέρος της σύμβασης προμήθειας. Άρα, οι αρμόδιοι δεν φρόντισαν ποτέ να υπογράψουν σύμβαση υποστήριξης για σχεδόν 15 χρόνια που βρίσκεται το σύστημα αυτό σε χρήση. Αυτό από μόνο του θα επαρκούσε για να τεκμηριώσει τη συλλογική και αθεράπευτη ανεπάρκεια του “συστήματος”.
Είναι δυνατόν τέτοιες ολιγωρίες να μην έχουν επιπτώσεις στη διαθεσιμότητα των συστημάτων; Αποτέλεσμα είναι, η υπογραφή μιας FOS εξ αρχής να κοστίζει πολλά (τόσα χρόνια εκτός του “ραντάρ” και της ευθύνης του κατασκευαστή), ώστε να βρίσκονται ομαλά σε διαθεσιμότητα. Αν όμως δαπανηθεί ένα μεγάλο κονδύλι, θα περισσέψουν χρήματα ώστε να προστεθούν και τέσσερα χρόνια υποστήριξης; Τελικώς, όλα αυτά οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο…
Πάμε όμως και στην ουσία της μη εμφάνισης οποιουδήποτε με αποτέλεσμα την ακύρωση του διαγωνισμού. Ισχύει ότι η μελέτη σκοπιμότητας – αναγκαιότητας από ΠΑ για το πρόγραμμα της FOS έγινε το 2018; Εάν ναι, με ποιες τιμές, μεθόδους και παραμέτρους υπολογίστηκε ο προϋπολογισμός των 83 εκατ. ευρώ;
Έχουν παρέλθει τρία έτη! Ποια σοβαρή επιχείρηση μπορεί με αποφασίσει να εμπλακεί σε διαγωνισμό οι τιμές του οποίου δεν αναπροσαρμόστηκαν, αλλά ισχύουν οι προ τριετίας, εάν γνωρίζει ότι αυτές έχουν μεταβληθεί στην αγορά; Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουν στο ΥΠΕΘΑ; Ή το καταλαβαίνουν και αδυνατούν να προσαρμόσουν “το σύστημα” στην κοινή λογική για οποιονδήποτε λόγο;
Πάμε όμως και παρακάτω. Εξ όσων γνωρίζουμε, σε όλους τους διαγωνισμούς FOS ζητούνται δυο προϋποθέσεις τι οποίες η κοινή λογική τις κρίνει ως αντιφατικές: 1) σταθερές τιμές για τέσσερα χρόνια, και 2) υποστήριξη όλων των συγκροτημάτων του συστήματος. Έλα όμως που λόγω έλλειψης προγενέστερης FOS πολλά από αυτά τα συγκροτήματα είναι καταργημένα ή δεν παράγονται πλέον!
Το 1999 υπογράψαμε τις προδιαγραφές (σύμβαση προμήθειας) και το 2006 το ενεργοποιήσαμε! Πόσα χρόνια έχουν περάσει χωρίς FOS; Πόσο δύσκολο είναι τελικά να γίνει αυτό κατανοητό και να μην “τρώγονται” ανθρωποώρες και εργατοώρες σε διαδικασίες χωρίς να παράγεται αποτέλεσμα;
Μήπως αποτελεί και τον κύριο λόγο που ο κύριος προμηθευτής του συστήματος, η εταιρία από την οποία αγοράσαμε τα ΑΣΕΠΕ εν προκειμένω, δεν μπορεί να δεσμευτεί για τιμές είτε καταργημένων υλικών είτε νέων υλικών που θα τα αντικαταστήσουν; Ουάου, τεράστια σοφία…
Στην δεύτερη περίπτωση (νέα υλικά) το κόστος είναι δύσκολο να προσδιοριστεί γιατί απαιτείται όχι μόνο η εκ νέου πιστοποίηση αυτών των νέων υλικών αλλά και διότι δεν είναι δυνατόν να υπολογιστεί το κόστος των εργατοωρών (ο ιδιωτικός τομέας τις υπολογίζει αγαπητοί!) των μηχανικών, οι οποίες απαιτούνται για τη σχεδίαση και την ενσωμάτωση τους στο υφιστάμενο σύστημα.
Μετά από μια τουλάχιστον δεκαετία χρήση των συστημάτων χωρίς “εν συνεχεία υποστήριξη” (FOS), είναι λογικό να εμπεριέχει όλα τα ρίσκα, τεχνικά και οικονομικά. Εδώ αυτοκίνητο το συντηρείς στο συνεργείο της γειτονιάς και ο κατασκευαστής σε προειδοποιεί ότι δεν καλύπτεσαι από την εγγύηση! Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για αερομεταφερόμενα συστήματα και τους φορείς τους…
Δικαιούμαστε λοιπόν να απορούμε ακόμα για ποιον λόγο η FOS αυτή, όπως και άλλες, κατέληξαν στα… αζήτητα; Το θέμα δεν είναι όμως να περιοριζόμαστε σε εύκολες διαπιστώσεις περί της απουσίας κοινής λογικής που μας οδηγεί σε αδιέξοδα. Τι πρέπει να κάνει το ΥΠΕΘΑ για να θεραπευθεί η κατάσταση;
1) Ανάθεση της FOS μέσω διαπραγμάτευσης στον αρχικό κατασκευαστή, τον ΟΕΜ (Original Equipment Manufacturer) του συστήματος (εφόσον είναι μοναδικός – τα ERIEYE εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία). Αυτό καλύπτεται από την κείμενη νομοθεσία (ν.3978, άρθρο 42, σύμφωνα με το ρεπορτάζ).
2) Η ΓΔΑΕΕ να διεξάγει διαπραγματεύσεις με την εταιρεία για την κατάρτιση σύμβασης υποστήριξης FOS με βάση τον διατιθέμενο προϋπολογισμό. “Τόσα έχουμε ρε παιδιά, πάμε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε”!
3) Με το πέρας των διαπραγματεύσεων αυτών και την τήρηση όσων προβλέπονται από τον νόμο, το αρμόδιο Επιτελείο και ο έχει… το “πορτοφόλι”, να (συν)αποφασίζουν αν η σύμβαση είναι ή όχι συμφέρουσα για την υπηρεσία.
Αν ναι τότε η σύμβαση να εγκρίνεται μέσω των προβλεπόμενων εκ του νόμου διαδικασιών και να υπογράφεται. Αν όχι το σύστημα θα παραμένει με τις υπάρχουσες διαθεσιμότητες. Είτε μας αρέσει είτε όχι, το κόστος κάθε εργασίας το καθορίζει η παγκόσμια αγορά, όχι οι επιθυμίες μας.
Η άμυνα είναι ακριβό σπορ, γι’ αυτό χρειάζεται σοβαρότητα και μακροχρόνιος σχεδιασμός για τις προμήθειες που θα πρέπει να συμπεριλαμβάνουν και την υποστήριξη των συστημάτων, ει δυνατόν για το σύνολο του επιχειρησιακού τους βίου.
Έτσι, εμείς οι δημοσιογράφοι δεν θα ισχυριζόμαστε ότι γράφουμε τα αυτονόητα, ενώ πολιτική και στρατιωτική ηγεσία δεν θα δαπανούν χρόνο και χρήμα των φορολογουμένων ασκόπως. Είναι λογικό και κατανοητό; Όμως, πολύ πρόσφατα υπογράφτηκε σύμβαση FOS, αυτή των μαχητικών Mirage! Άρα υπάρχει εμπειρία και “τεχνογνωσία” στο ΥΠΕΘΑ.
Γιατί δεν κάνουν το ίδιο; Ένας νόμος στο τέλος της σύμβασης με τον ΟΕΜ (Dassault Aviation) έλυσε τον “γόρδιο δεσμό” τουλάχιστον πέντε ετών ανεπιτυχών διαγωνιστικών διαδικασιών. Σωστά; Αν θέλουμε λοιπόν να λύσουμε το θέμα μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα, η εμπειρία και το νομοθετικό πλαίσιο υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου