(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)
1) Πείρα η θάλασσα και η στεριά πίστις.
2) Δεν είναι για όλους η γαλάζια μουσική του Πυθαγόρου, τα εφίππια του Ποσειδώνος , η άγρια χαρά των Μακεδονομάχων.
3) Ο πληθωρισμός της αγάπης και η αλαζονεία της πίστεως ήσαν οι ηθικοί αυτουργοί, οι άγιοι δολοφόνοι της αρχαίας αρετής.
4) Αθηναίοι άνευ εσωτερικού Παρθενώνος. Μια πίστις υποχρεωτική τους αφόπλισε, τους έριξε πολύ χαμηλά στον χρόνο και το φως.
5) Φτερό γαρ στον άνεμο του διχασμού και του χάους είναι λαός χωρίς ιστορική επίγνωσι, πολιτικοθρησκευτική παιδεία και καθοδήγησι.
6) Ζητείται όθεν θεός με μέλλον. Θεός πιστεύων αληθώς στο ανθρώπινο μέλλον. Άνθρωπος γαρ θεού χάρτης.
7) ¨Θεέ μας, μάνθανέ μας φιλοσόφως πιστεύειν εις τον άνθρωπον , βοηθείν δε και σώζειν αυτοί εαυτούς.¨
8) Ήταν η προσευχή που ευαρέστησε τότε τους ουρανούς και πάραυτα έθεσε εκτός μάχης πανικόν και κατάθλιψιν, δαίμονας δύο κραταιούς, μεταμεσονυκτίους.
9) Το νοθευμένο όμως, περιτετμημένο πνεύμα βρίσκει, εκεί ψηλά, ουράνιο τοίχο.
10) Αφού ότι ο παράδεισος για τον ουρανό η πατρίς επί γης.
11) Ένας ξένος ελαιώνας όμως άξιζε γι αυτούς περισσότερο απ’ ότι ο εθνικός Παρθενώνας.
12) Τρέχουν τώρα σ’ εκείνα τα ασκητικά ¨Σαρβάιβορ,¨ τα ορεινά θερμοκήπια των φυγοστράτων αγίων.
13) Πλην όμως κι εκεί, καλύτερα από πουθενά αλλού, κάνει ο φόβος των κουτοπόνηρων, θαυμάσια και χριστιανικά, την δαιμονική μαύρη δουλειά του.
14) Έχοντας απωλέσει την ευλογία της γης, την αρετήν της υπαίθρου, οι ουρανοί δικαίως μας βλέπουν με καχυποψία.
15) Εκείνοι τουλάχιστον εκυριάρχησαν δίκαια και ξέπεσαν ανθρώπινα. Ξεπλήρωσαν τίμια και αντρίκια τα λάθη και πάθη των χωρίς αδικήσαι την αλήθεια και την ελευθερία.
16) Όχι όπως ο διάδοχοι σφετερισταί των. Η διαθήκη του φοινικικού ψεύδους των ελληνοκτόνων.
17) Με κολακεία και τρομοκρατία πάντως δεν κτίζεται ούτε αλήθεια ούτε αρετή.
18) Ούτε μ’ ένα μισάνθρωπο αποτυχημένο θεό, τον θεό των αποτυχημένων συνειδήσεων.
19) Άνθρωποι, λες, αδύνατα πλάσματα, πώς να φθάσωσι τον θεό και τ’ αδέλφια του μ’ αυτή την θρησκευτική Σισύφεια σκάλα;
20) Αν και μια χρυσή ανάσα, ένα χρυσό μειδίαμα του ηλίου γλυκαίνει και τον πιο πικρό Άδη. Σβήνει μακάρια όλα τα μαύρα λάθη, όλα τα φοβερά επιχειρήματα του θανάτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου