ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟΝ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ (62)

ΕΛΛΗΝΟΜΑΘΕΙΑ-ΛΕΞΙΓΝΩΣΙΑ

Αρχή σοφίας ελληνικών ονομάτων επίσκεψις.

Η ελληνική γλώσσα ομιλείτο πολύ πριν από την 2α π.Χ. χιλιετία και ευρίσκετο σε υψηλό επίπεδο τελειότητας.

Είναι η βασίλισσα των Γλωσσών.

Είναι η γλώσσα των Θεών.

«Ει Θεοί διαλέγονται, την των Ελλήνων γλώττη χρώνται»

 (Κικέρων)

Όθεν άριστα λέγεται παρά τοις φιλοσόφοις

το τους μη μανθάνοντας ορθώς ακούειν ονομάτων

κακώς χρήσθαι και τοις πράγμασιν.

(Πλούταρχος) 

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟΝ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ (62)

1)   δάκρυ (το) και πίκρα (η): Η ετυμολογία των.

2)   αμφορεύς-αμφορέας (ο), τα συνθετικά της λ.  

3)  σχόλη (η), ασχολούμαι, σχολείον (το), άσκησις (η): Η κοινή των ετυμολογική ρίζα.

4)  ανάγωγος και αναγωγός (ο). Και η θέσις του τόνου ακόμα στην ελληνική έχει σημασιολογικό περιεχόμενο.

5) σαθρός (ο). Η ετυμολογία του που αποκρυπτογραφεί την σημασία του.

6)  Μέγας, μάγος και μαγνήτης. Η κοινή των σημασία.

7)  πονηρός (ο) : Τα συνθετικά της λέξεως.

8)  στείρος (ο):  Τι σημαίνει κυριολεκτικά;       

 Οι απαντήσεις από το προηγούμενο Νο (61) ΕΔΩ. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αι απαντήσεις του Λεξιθήρος.

1)  δάκρυ (το) < δα (<γα) + ε-κρ-έ-ειν = υγρού εκροή. Πικρόν (το) < πί- (νειν)+υγ-ρ-όν όξινον (<όκ-σινον) εις το πίνειν.

2) αμφορεύς (ο)  δημ. αμφορέας < αμφί (πρβ. ομφ-αλός) + φέρω = το φερόμενον ολόπλευρα, αμφοτέρωθεν με λαβές όπως τα δυο αυτιά.  

3)  Ρίζα ασκ- (ρ. ασκ-ώ, ουσ. άσκ-ησις (η)). Ασχολούμαι (<ασκολούμαι) = ασκώ εργασίαν. Σχόλη (η), (α-) σχόλη = η άνευ ασχολίας, ανάπαυσις, παύσις της (βιοποριστικής) εργασίας, Σχολείον (το) και Σχολή =  η μη βιοποριστική εργασία, η πνευματική προπαρασκευαστική εργασία.

4) ανάγωγος (ο) < άνευ + αγωγή = ο απείθαρχος, ανυπάκουος. Αναγωγός < άνω + άγω-οδηγώ = ο οδηγών άνω. (παράδ. μαθ. όρος  ¨αναγωγή εις την μονάδα¨). Ακόμα και ο τόνος είναι παίζει σημασιοολογικό ρόλο στην σοφή ελληνοδιαγαλαξιακή γλώσσα. Κάποιοι άσχετοι και ινστρούκτορες όμως εδώ, σοφότεροι ως φαίνεται αυτών, θεωρούν τον τονισμόν αυτόν περιττόν...

5) σαθρός  (ο) (επιθ.) < έ-σ-ω+ θρα-ύω = ο εντός σάπιος.

6) ρίζα μαγ-, λατ. mag- (magnus = μέγας) άρα μάγος = μέγας, μεγάλος μαγνητίζων, έλκων τα πλήθη όπως και το ορυκτόν μαγν-ήτης.

7) πονηρός (ο) < αρχ.ελλ. πόν-ος (= κόπος) + αίρω, (αφ)+ αιρώ. Άρα πονηρός ο αφαιρών τους κόπους των άλλων, ο κλέπτων, ο εξαπατών.

8) στείρος (ο) < στερ-ούμαι υγ-ρ-ών. (στερρός < στεγρός, στέρεος, (πρβ. Στερεά Ελλάς αλλά και στέ-ρ-γω, να που λανθάνει το  σύμπλεγμα ¨ργ ¨ του υγρού… ) άρα η άγονος, είτε γη είτε θηλαστικόν, ελλείψει υγρού γονιμοποιού σπέρματος. (Πρβ. και άρρην-αρσενικός < άγρην = ο υγραίνων   και δια του σπέρματος αυτού το θήλυ< θη+ λ+ υ (= θή-κη + λάκκος-λεκάνη υ-γρού.)