ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος (Δ3 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος ( Δ3 ) 

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

1)  Άνθρωποι δοτικοί και άνθρωποι αρπακτικά. Η μεταξύ των άβυσσαλέα απόστασις ουδέποτε θέλει καλυφθή. Μια άβυσσος καλοσύνης  και κακίας τους ξεχωρίζει.

2) Ισχυρό δε κίνητρο και βάσις προς διαφθοράν και εκφυλισμόν τρυφηλός βίος και νους νωθρός, μαλακός και ηδονόφιλος.

3) Τους δειλούς και οκνούς υποχωρούντας μεν η συνείδησις ελέγχει και τύπτει, προχωρούντας δε κλονίζουσει φόβος και πάθη.

4) Αλλά εσύ αρετήν και αξιοπρέπειαν, παιδί μου, άσκει σπαρτιατικώς και πιστώς τήρει. αρετήν και αξιοπρέπειαν. Και αγνότητα γνώρισον και κάτεχε, την αιθερικήν κάθαρσιν των φιλοκτημόνων οργασμών.

5) Και μη ποτε λάνθανε ότι γένους εσμέν φιλοτίμων αγωνιστών και ηρώων, γένους εξόχου και κυδαλίμου.

6) Είναι υψηλός, ολύμπιος ο πήχυς τεθειμένος της ελληνικής ηρωικής τιμής. Υπερκερνά ακόμα και τον θάνατον. ¨ουδέ τεθνάσι θανόντες, επεί σφι αρετή καθύπερθε  ( =εις ανώτερα αιθερικά πεδία) κυδαίνουσα (προσκαλούσα) ανάγει δώματος εξ Αϊδεω.

7) Και είναι η άρειος ατρόμητος αλκή που στρέφει τον ήρωα ως ¨εν κυσί πολλήισιν¨ λύκον. Αλλά παν ό,τι δε, αναπτύσσει η αρετή, καταστρέφει το πάθος.

8) Και βέβαια δύναταί τις αποκρύψαι την αλήθεια ουδέποτε όμως και αποκρύψαι εαυτόν υπ’ αυτής. Γιατί υπάρχει πίσω από κάθε πνευματική τραγωδία κι ένας εβραιομονοθεϊστικός αντιπνευματικός κόφτης.

9) Πανόλβιος όθεν ο έχων αρτίαν ελληνικήν καταγωγήν και συνείδησιν. Και νουν Δήλιον κολυμβητήν. Έκαστος γαρ φέρει εκ θεού και μοίρας το εθνοφυλετικό αποστολικό του στίγμα αφήνοντας επί γης το ανάλογο αποτύπωμα.

10) Η αιθεροβάμων, συναρπαστική και καθαρά ηδονή των πνευματικών αναζητήσεων, εξερευνήσεων θεωριών και συγκινήσεων εμπλουτίζει και στολίζει την ψυχήν με το ευγενές, φιλόθεον και φιλάνθρωπον, την ακένωτον χάριν της αθανάτου σοφίας.

11) Μέμφονται όμως, προς τούτοις, ουκ ολίγοι, και το απολλώνειον πνεύμα, αριστοκρατικόν δήθεν. Έτσι συκοφαντείτο ανέκαθεν πάντα το τίμιον, σοβαρόν και αυστηρόν από τους φίλους της πλάνης και της κολακείας.

12) Αλλά γνωστόν τοις πάσιν το τί επακολούθησεν του ελληνικού αυτού. τα βάρβαρα εκείνα παρακμιακά, δημαγωγικά και αγρίως δαιμονοφοβικά θρησκεύματα εθριάμβευσαν, ο εχθρός του ελευθέρου ανθρώπου.   

13) Άδολον, άφθονον, αδιάκριτον, ανιδιοτελώς φιλάνθρωπον, απελευθερωτικόν, εξευγενιστικόν,  ανυψωτικόν και αναγωγόν της ψυχής εις ανώτερα συνειδησιακά και πνευματικά επίπεδα υπήρξεν ανέκαθεν ό,τι ονομάζομεν ελληνικόν πνεύμα. Ανώτερον τούτου εις τα των θεών πρέπει μας αναζητάν.

14) Αλλά και τούτο ευ επίστασο: Επειδή απαξιούται και ο λόγος ο κάλλιστος αστόχως εκφερόμενος. Ότε δηλαδή ακαίρως ή πονηρώς λέγεται και καταχρηστικώς επαναλαμβάνεται όπως ο του εμπόρου ή του ζητιάνου.

15) Ο μη ορθός δε χειρισμός των λέξεων αποβαίνει αδέξιος χειρισμός των πραγμάτων και ως εκ τούτου σκοτίζει και ταράσσει νουν και μολύνει την καθαρότητα της ψυχής. Επειδή η τελευταία τρέφεται μόνο με την αγνή αλήθεια.

16) Η ανδρική φύσις πέπλασται δια υψηλάς διανοητικάς πτήσεις. Η γυναικεία γέγονε βοηθός αναντικατάστατος,  δια το συμπληροίν και καλύπτειν τα όσα πρακτικά κενά και ανάγκας αυτών των ανδρικών πτήσεων.

17)  Ούτως ώστε μετά αμοιβαίως και ο ανήρ, ανεγωίστως και ανταποδίδων την ευεργεσίαν, εξυψώνη με την σειρά του και την γυνή πνευματικώς μετ’ αυτού. Τοιουτοτρόπως προάγονται και δια το ανθρώπειον γένος οι ανώτεροι ιεροί εξελικτικοί σκοποί της θείας δημιουργίας.

18)  Η γυνή έχει τον δικό της θεό και πλανήτη και ο άνδρας τον ιδικό του. Και εις δράμα  εξελίσσεται το πράγμα όταν συγκρούονται οι δυο αυτοί θεοί. Διότι αι ανθρώπιναι σχέσεις τελικώς βλάπτονται, αποβαίνουν τα τραγικά θύματα.  

19) Κι έπειτα ουκ έστι μεγαλύτερο αγαθό και κακό ταυτόχρονα για τον άνδρα από την γυναίκα.  Ώστε πανευτυχή τα ζεύγη θεωρητέα όσα έφθασαν ¨υποφέροντας¨ αλλήλους (δύσκολον η συζυζία εξ ού και αρκετοί ¨το σκορπούν¨  καθ’ οδόν) εις το συγγηράσκειν.

20) Και γαρ εις το γήρας οι ομόζυγοι ασκούνται και αναδεικνύονται, όσο ποτέ πριν, αναγκαίοι, χρήσιμοι και σωτήριοι σύντροφοι, γηροτρόφοι και γηροκόμοι.