ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος (Δ4 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος ( Δ4 ) 

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

1) Ο κόσμος δεν ξέρει που πάει γιατί αγνοεί που πατάει. Αλλά έτσι, ποτέ δεν πας μακριά.  Χωρίς πνευματική πυξίδα η ζωή γίνεται μια χονδροειδής άμουσος μονοτονία, μια θρησκευτική ρουτίνα.

2) Κυριαρχούν οι πνευματικά στείροι άνθρωποι που δεν έχουν δική των βούλησι και πρωτογενή δημιουργική σκέψι. Έτσι μισούν και φθονούν την ξένη γόνιμο σκέψι όσο και την κλέβουν και παραποιούν για πονηρούς ιδιοτελείς σκοπούς.

3) Οι νέοι άνθρωποι δεν ξέρουν τίποτα για τους αρχαίους ανθρώπους και τα αρχαία πράγματα. Όταν οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί, και άνθρωποι και θεοί συνομιλούσαν και ήλλαζαν επισκέψεις σαν καλοί γείτονες. Δεν επιτρέπεται.

4) Τώρα άγνοιας και φόβου βαρειά σκιά σκεπάζει εκείνα τα θαυμαστά πράγματα και ασύλληπτα ευεργετήματα των θεών πατέρων της ανθρωπότητος.   

5) Επειδή το εν δράσει κακό δεν ευρίσκεται αναγκαστικά και εις την θέσει του κακού. Ποιος θα θα το επλησίαζε τότε; Απλά το κακό λαμβάνει το περίβλημα ενός ηττημένου καλού. Φάντασμα και ψευδαίσθησι είναι αφού δεν έχει καμιά δική του εσωτερική ουσία. Την κάνει όμως πραγματική όταν της δίνει τροφή ψυχής ο φόβος.

6) Κρατώντας το καλό όμηρό του αυτό το κακό παραπλανά,  εκβιάζει και κυριαρχεί όσους εμπιστεύονται τυφλά και ανεξέταστα παν ό,τι έχει έχει εμφάνισι του καλού και κρατά τα σύμβολα αυτού. Έτσι κι ένας στρατός πορεύεται ηλιθίως στον όλεθρο όταν αγνοεί την σημαία του κρατά ο εχθρός.  Αιώνες και χιλιετίες γίνεται αυτό.    

7) Οι πολυπληθείς λαοί, ελέφαντες ώσπερ αργοί, το πολιτισμικόν, πνευματικόν και ιστορικόν είναι λίπος  του πολιτισμού. Τα δυναμικά μικρά έθνη είναι τα του πνεύματος και πολιτισμού ζωτικά όργανα. Αυτά δημιουργούν πραγματικούς πολιτισμούς. Αυτούς που τρυγούν και τα μεγάλα.

8) Την ανθρώπινη ηθικοπνευματική συμπεριφορά και εξέλιξι καθορίζει η θέσι της ως την κορυφαία αυτή φιλοσοφικοθρησκευτική πεποίθησι. Είτε δέχεσαι ότι η γη αυτή εστί εξελικτικόν εκκολαπτήριον ,ανθρωποθεών κατόπιν των αναγκαίων Σισυφείων προσπαθειών και διαδοχικών σωματοποιήσεων, είτε όχι.  

9) Ώστε αν δέχεσαι το πρώτο, βιώνεις, και φέρεσαι εις, ένα διαφορετικό ψυχικό και θρησκευτικό κλίμα συνειδητότητος και πνευματικότητος, το ευγενέστερον ίσως.

10) Αν όχι, ζης την θηλαστικήν ζωώδη κλίμακα μιας υπανθρώπινης υλιστικής ζωής, τυχοδιωκτικώς και αλόγιστα. Οπότε και διατίθεσαι να γίνης και μόνιμο στοιχείο του Άδου, αν και προήλθες από το θείον φως, γιατί απλά δε σε ενδιαφέρει.   

11) Αλλά τί άνθρωποι ήταν εκείνοι, θεέ μου, που, παρήλασαν κάποτε θεοπρεπώς απ’ αυτή την ιεράν γην, την του νυν δυστυχώς ιεροσυλοποιηθείσαν!  Τρέφοντες και τηρούντες αυτοσεβασμόν, φιλοπατρίαν, ανθρωποσέβειαν και θεοσέβειαν ανέβηκαν ολόσωμοι εις τα άστρα.  

12) Αφού και τους προθύμως υπέρ πατρίδος πεσόντες, τους αλκίμους νέους κυρίως, εθεώρουν μήτε εις το τέλμα του Άδου βαλτώνειν αλλά ότι κύμα και κλίμα απολλώνειον ανελκύει αυτούς ανάγοντας εις τα ηλύσια πεδία.  

13) Πλην όμως προηγούνται άγριαι ημέραι πολεμικής αρετής και ηρωικής αυτοθυσίας πριν ξημερώσωσι σεπταί της απελευθερώσεως εορταί και ευαγγέλια, και ίνα επί τούτοις δοξαστικώς θύσωμεν.

14) Επειδή το νυν χριστιανικόν δεν θα έχει ηττηθή από το καλύτερόν του, το ελληνικόν, αλλά το χειρότερόν του, το νεοσατανικόν, νεοταξικόν, τεχνοφασιστικόν.

15) Και ιδού τι θα είποι αυτό το σατανικόν: Ο Χριστός υμών ήτο ανέκαθεν νεκρός και οι οπαδοί του απλά οι βαριεστημένοι θρησκευτικοί του είλωτες. Δικό μας πλαστό εφεύρημα, αφήγημα  της αρχαίας εβραιοβαβυλωνειακής θρησκευτικής Σχολής υπήρξεν τόσο αυτός όσο κι αυτοί οι υποταγμένοι καταναλωταί του.

16) Ότι δούλεψε καλά και κερδοφόρα επί τόσους αιώνες το εφεύρημα αυτό. Κανένα παράπονο. Αλλά ξοδεμένο και ξεπερασμένο τώρα.  Επειδή αι αληθιναί ελληνικαί αρχαί και αξίαι επανακάμπτουν δριμύτεραι και επικινδύνως και πάλι τώρα στο ιστορικό προσκήνιο. και στο τραπέζι πέφτουν τώρα δραστικές Αρμαγεδδώνειες λύσεις.

17) Επομένως καιρός για απόσυρσι. Αυτό το θρησκευτικό μοντέλο ελέγχου της ανθρωπίνης σκέψεως δεν επαρκεί, δεν είναι χρήσιμο πια. Είναι ζημιογόνο βαρίδι.  Τοιαύτα θα είπωσι.

18) Αλλά τα βήματα ηκούοντο πλέον καθαρά. Δεν ήταν απλά από το μέλλον αλλά το ίδιο το μέλλον. Όπως και η κραυγή. ¨Έλλην πραγματικός, υιός θεού, μόνο αυτός που είναι έτοιμος να πεθάνη χίλιες φορές για την Μακεδονία!¨

19) Μέχρι τα σαράντα του μανθάνει ο κοινός νους. Κατόπιν δεν σκέπτεται πια. Επαναλαμβάνεται, μηρυκάζει την παλιά σκέψι του. Εξαιρούνται φυσικά οι ένθεοι  ερασταί της σοφίας, οι γηράσκοντες αεί διδασκόμενοι.   

20) Κάποιοι μοναδικοί άνθρωποι, γεννώνται σ’ αυτή την γη μοναδικοί, χαρισματικοί. Ξεχωριστοί. Η ζωή δεν τους χωρά, ο θάνατος δεν τους συγκρατεί. Και μόνο στους θεούς είναι αρεστοί. Πανόλβιος ώστε ο συναντήσας, συνομιλήσας και συζήσας ποτέ μετ’ αυτών.