ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Γ΄( 18 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Γ΄( 18 ) 

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

1) Η πατρώα θεά της σοφίας όταν έχασε την πανοπλία της ασπόρου πνευματικότητος (παρθενίας – ελευθερίας) της ενεδύθη την αγίαν στολήν των βιαστών της και έκτοτε ως αγία πόρνη σύρεται  δουλεύουσα και δουλούσα.

2) Ήδη γεννώμεθα εστιγματισμένοι και πεθαίνομεν προδεδομένοι. Κυνηγώντας το μέλλον και χάνοντας το παρόν. Το αδύναμον τρέφει το δυνατόν, αλλαγή δε και ανατροπή την δικαιοσύνη.

3) Παρηγοριά μας μόνη ο άδυτος ήλιος της γνώσεως, το ουράνιον της απογνώσεως αντίδοτον. Και κάποιες επ’ αυτού γήινες, θνησιγενείς μεν, χρήσιμες δε, ψευδαισθήσεις.

4)  Πολλά τα εργαλεία του ζοφερού κακού και του θανάτου. Το μεγαλείο όμως κτίζει αθέατες γέφυρες του ολυμπίου γαλάζιου. Τα βήματα της γαλήνης, τα μέγαρα της λήθης  στην λεωφόρο του αναπόφευκτου.

5) Μόνο σώζοντες σωζόμεθα και εμπνέοντες εμπνεόμεθα. Κάθε μορφή ζωής και μια αυτοθυσία του φωτός κι ένας ιερός γάμος της αλήθειας. Η αρμονική συνταγή της αειφορίας.

6) Αλλά πόσους δεν εξαπατά μια αφυδατωμένη ιδέα, ένας ζών νεκρός και μια ζωή εν τάφω; Το γοητευτικό μεταλλακτικό ραβδί της Κίρκης;  

7) Σέβου την σοφία του χρόνου.  Και δίωκε την ειρήνην και αρμονίαν της θείας ουσίας που καμιά αρχή και τέλος δεν περιορίζει και εξαντλεί.

8)  Τόσο φθαρτοί αλλά και τόσο καρποφόροι! Τόσοι θάνατοι αλλά και τόσοι αδάμαστοι! Τόσα θαύματα αλλά και τόσα δράματα!

9) Ζωγραφιές στον άνεμο, αγκαλιές στην έρημο, φωλιές στην άμμο. Ψυχές άδειες σαν ερειπωμένα κτίρια που τα κατοικεί και κοσμεί μόνο το σαβανωμένο πένθος και η απουσία των παρεληλυθότων.       

10) Αντιμέτωποι με την φρίκη του ρεαλισμού έφευγαν οι φαντάροι για το άγνωστο μέτωπο. Σύντομη ευτυχώς και τα ευσπαλχνικά διαβατήρια του μαύρου βαρκάρη όλα στη εξησφαλισμένα.  

11) Κατηφόριζαν οι ήρωες σε ιδεώδη φέρετρα κι ένας οιωνός από ψηλά να συμβολίζει το τίποτα. Χιλιόμετρα χιλιομέτρων από δω και βαθιά μέσα μας. Η αφοπλιστική μοίρα.

12) ‘Εδωσαν τα προσωπικά στοιχεία και πέρασαν. Πέρα απ’ το υπερπέραν. Για μια εκπάγλου ωραιότητος καλλονή, φωτογραφία πρωινού άγγελου που σταμάτησε γι ανεφοδιασμό στη γη. Και αίφνης ο χώρος έγινε ιερά οδός και ο αέρας μαγικός.

13)  Άνοιξε και την ανυπεράσπιστο κοσμηματοθήκη της αγάπης. κενή. Όλα τα δώρα, τα υπάρχοντά της σεσυλημένα, εμπορευματοποιημένα. Βορά στην χλεύη της αδιστάκτου προδοσίας.

14) Δυσπάλαιστος βίος. Και ωνόμασαν επανάστασι αυτή την γυμνή ανάδυσι απ’ τον λασπώδη βυθό των εγχρώμων σκιών. Αυτή την ανυψωτική έλξι της δίας αίγλης που χρυσώνει την άσπιλο μοναξιά των πεφωτισμένων.

15) Ο πόνος του υπάρχειν, η οδυνηρά ηδονή του ζην, άνθρωποι εξόχως θνητοί. Η υπερτάτη σοφία ξέρει. Ζωή χωρίς τιμωρητικό, καθαρτικό κακό ούτε πλήρης είναι ούτε ενδιαφέρουσα.

16) Ο πτωχός αδιαφώτιστος λαός, αλίμονο, για να χορτάση ηθικοψυχολιγικά, δεν έχει άλλη επιλογή. Ταπεινός δούλος ως τρέφεται με τα ξυλοκέρατα και αποφάγια του πνεύματος, αμφισήμους μύθους και εσχατολογικάς προφητείας.

17) Το θαύμα το κάνει ο άνθρωπος. Αλλά το εκμεταλλεύονται άλλοι άνθρωποι πονηρού σκοπού που εμποδίζουν την  αυτογνωσίαν, ανθρωπογνωσίαν και θεογνωσίαν αυτού.  

18) Με τον μυσταγωγικό λογισμό προσεγγίζεις, όσο είναι επιτρεπτό και δυνατόν,  τον θεό και διασώζεις την ανθρωπιά σου. με την αλογιστία φθάνεις μόνο στην μανία και την θηριωδία.

19) Και ίνα λέγωμεν και του βλασφήμου την αλήθεια, ο θεός είναι απαραίτητος. Αμίλητος ών για να μπορή ο άνθρωπος να μιλά εκ μέρους του, στηρίζων την ψυχολογία του και όταν υμνείται και όταν βλασφημείται.

20) Ψυχή ολόρθη, ευγενείς, φίλοι. Η θεία πρόνοια ως υψίστη μορφή δικαιοσύνης δεν μπορεί μη έχουσα εφοδιάσει κι εξασφαλίσει για τον άνθρωπο, έναντι των τόσων βασάνων και κακών που επιφυλάσσει ο βίος του, και τα αντίστοιχα ηθικά αντίδοτα αντοχής και αντιμετωπίσεως αυτών.