ΟΙ ΤΣΙΓΚΙΝΟΙ ΦΡΑΧΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΟΙ ΤΣΙΓΚΙΝΟΙ ΦΡΑΧΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ (ή τι παίζει τώρα εκεί έξω behind the scenes) 

 

Από την μία έχουμε την "Δύση", που στην δύση της καριέρας της παγιδεύεται νοσταλγικά με απαρχαιωμένες πολιτικές «περιορισμού» του παλαιού της εχθρού. Αυτόν που, στον προηγούμενο Ψυχρό Πόλεμο, τον ήθελε πίσω από ένα "σιδηρούν παραπέτασμα" μην και μολύνει τον υπόλοιπο κόσμο με την αμφισβήτηση της "αλήθειας" που πρέσβευε.

 

Μόνο που αυτή την, φορά όλα, σε πρώτη ανάλυση, δείχνουν ότι τα νέα τείχη που προσπαθεί να σηκώσει πάλι είναι τσίγκινα, κλειδώνοντας τον εαυτό της έξω από την ολοκλήρωση του Παγκόσμιου Νότου. 

 

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, υπήρχε ένα Σιδηρούν Παραπέτασμα που χώριζε την ήπειρο της Ευρώπης. Επινοήθηκε από τον πρώην πρωθυπουργό της Βρετανίας Ουίνστον Τσόρτσιλ ως όρος που αναφερόταν στις προσπάθειες της τότε Σοβιετικής Ένωσης να δημιουργήσει ένα φυσικό και ιδεολογικό όριο με τη Δύση. Η Δύση από την πλευρά της, ακολούθησε μια πολιτική περιορισμού κατά της εξάπλωσης και της επιρροής του κομμουνισμού συντηρώντας και τον όρο και τους περιορισμούς. Και έτσι περνούσαμε ένθεν κακείθεν τον καιρό μας άσκοπα, ρίχνοντας που και που κανένα καυγά για το ποια πλευρά του φράχτη είχε τα λιγότερα κουσούρια. 

 

Από τότε όμως μέχρι σήμερα έχουν ανατραπεί τα πάντα!

 

Στην σύγχρονη εποχή, που πολλοί θα την ήθελαν να οδεύει ακάθεκτη προς μια τεχνοφεουδαρχία , η τσίγκινη κουρτίνα που κατασκευάζει πάλι μεθοδικά η συλλογική Δύση, μέσω της G7 και του ΝΑΤΟ, : αυτή τη φορά δείχνει σαν μία απελπισμένη προσπάθεια για να περιορίσει ουσιαστικά την ενοποίηση και τεχνολογική/οικονομική ωρίμανση του Παγκόσμιου Οικονομικού Νότου .

 

Και αυτό το μέγα στρατηγικό λάθος το αξιοποιεί ο Πούτιν, ο άτυπος επιταχυντής αυτής της διαμόρφωσης του πολυ-πολικού κόσμου που θέλει να ενοποιηθει γύρω από κάποιο γεωγραφικό συνεχές η Κίνα με τα φαραωνικό της σχέδια υποδομών επί του One Belt Road, μας γυρίζει πίσω από την βολική, και για τον ίδιο και τις επιδιώξεις των εθνικών του ελίτ που τον στηρίζουν, τσιγγινη κουρτίνα.

 

Το δικό του "αφήγημα" στηρίζεται για να "πουλήσει" στους πιο κάτω άξονες:

 

BRICS/G8 εναντίον των G7

 

Η Ρωσία δεν ευθύνεται για την ενεργειακή και επισιτιστική κρίση πού εντάθηκε μετά την εισβολή της στην Ουκρανία. Και είναι έτοιμη να διαθέσει τους πολύτιμους ενεργειακούς πόρους, σιτηρά και μέταλλα στις χώρες του Νότου, και μάλιστα και με έκπτωση.

 

Ένα εναλλακτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα θα στηρίξει τα πιο πάνω.. Με ένα νέο ψηφιακό παγκόσμιο αποθετικό νόμισμα, που θα διαμορφώνεται από ένα "καλάθι" εθνικών fiat νομισμάτων όσων συμμαχούν. Αλλά και με ένα καλάθι εμπορευμάτων (που όλα όλως τυχαίως, είναι αυτά που την διατηρούν οικονομικά ως παγκόσμια δύναμη). Και από δίπλα ένα νέο ΔΝΤ, υπό την Κίνα, που ελπίζει μέσω αυτού να πετύχει και τις δικές της στρατηγικές επιδιώξεις. Να συνεχίσει να επεκτείνει την δική της εμπορική της διείσδυση αναίμακτα, κυρίως προς τις χώρες του Νότου και την ΕΕ, χωρίς εμπόδια.

 

Επαναορισμος του όρου «διεθνή κοινότητα;»

 Προβάλλεται από τον Πούτιν ότι στην τρέχουσα φάση οι BRICS/G8 αντιπροσωπεύουν το 40 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού, το 25 τοις εκατό της παγκόσμιας οικονομίας, το 18 τοις εκατό του παγκόσμιου εμπορίου και συμβάλλουν πάνω από το 50 τοις εκατό στην παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη. Όλοι οι δείκτες είναι σε ανοδική πορεία.

 

Oι επτά της G7 λειτουργούν εναντίον του κόσμου όταν κάνει σταυροφορία « ενάντια στον ιμπεριαλισμό του Πούτιν»,με στόχο την διατήρηση της παντοκρατορίας του δολαρίου ως του αδιαμφισβήτητου παγκόσμιου αποθετικού νομίσματος. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται και το νέο πρόγραμμα των 600δισ$. που εξαγγέλθηκε στην σύνοδο των Δυτικών στην Βαυαρία πέρσι .για να αντισταθμίσει τον Κινεζικό "νέο δρόμο του μεταξιού"(BRI). Το έφαγε και αυτό ένας αυτό πυροβολισμός του ποδιού της Δύσης με την αναπόφευκτη τραπεζική κρίση που προκάλεσαν οι επιλογές της. 

 

Η ΕΕ είναι εκτός ελέγχου και ανίκανη να παίξει τον ρόλο της ως εναλλακτική δύναμη εξισορρόπησης ανάμεσα στις δύο πλευρές τις "τσίγκινης κουρτίνας" που υψώνεται. (Γι αυτήν την αδιαμφισβήτητη αλήθεια, το ρωσικό "αφήγημα" αποφεύγει να κατηγορήσει ως βασική αιτία του Ευρωπαϊκού γεωπολιτικού "νανισμού" την δομή και του σημερινού ευρώ).

Η κατηγορία εστιάζει μόνο στην συμμετοχή τριών μελών της ΕΕ ως μέλη και της G7. H ενεργειακή τους φτώχεια, τώρα και ανασφάλεια, τις καθιστά αυτόματα ως τούς "αδύναμους κρίκους της αλυσίδας" της G7.

Άλλα πλέον και της ΕΕ, αφού η ατολμία και εθνικές τους βιομηχανικές ή άλλες πολιτικές, ευθύνονται και για το πολύ πλαδαρό και άκρως γραφειοκρατικό και δυσκίνητο σύστημα διακυβέρνησης της Ένωσης, που κινείται ως έρμαιο εκτός τόπου και χρόνου.

 

. Οι BRICS/G8 ανοίγουν το δρόμο προς τα εμπρός ξεπερνώντας το ιδεολογημα περί του πολέμου των πολιτισμών" του Χάρντιγκτον, πάνω στο οποίο στηρίχθηκαν όλες οι επεμβάσεις ( αποφεύγει να πει εδώ ο Πουτιν και το "ρύθμισης της τιμής του πετρελαίου") από την δεκαετία του 90 μέχρι σήμερα.

 

Η ανάπτυξη των αναπτυσσόμενων χωρών θα έρθει μέσω τής δυνατότητας άρνησης πληρωμής των συσσωρευμένων χρεών τους αυτόματα, με την πρόσδεση τους στο νέο νομισματοπιστωτικό σύστημα των BRICS/G8.

 

Το ποιο πάνω "αφήγημα" δείχνει ελπιδοφόρο, μιας και όλες οι πιο πανω αιτιάσεις του φαίνονται σωστές. Όμως....

 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΉΡΕΙΣ! ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΜΙΣΉ Αλήθεια! 

 

Αποφεύγονται να τονιστούν ότι:

 

Η νέα διακυβέρνηση του πλανήτη από τους G8 που προτείνεται, δεν διαφέρει σε τίποτα από την σημερινή των G7. Πόσο μάλλον όταν σε αυτή φιγουράρουν χώρες όπως η Τουρκία ή το Ιράν, που κυβερνώνται από ακραία αυταρχικά καθεστώτα, ενώ δεν λείπουν και οι μεταξύ τους αντιπαλότητες.

 

Η χρήση χρηματιστηριακών εμπορευμάτων, όπως το σιτάρι ή το φυσικό αέριο στην σύνθεση τού νέου αντι-δολαριου, το καθιστούν μεν λίγο πιο σταθερό ως προς τις πληθωριστικό πιέσεις , αλλά καθόλου άτρωτο από τις οικονομικές κρίσεις. Επιπρόσθετα διαμορφώνουν και συνθήκες ανάπτυξης πρακτικών "κρατικού μαυραγοριτισμού", που καθόλου δεν διαφέρει από τον τρέχοντα που διενεργούν funds και μια χούφτα ελίτ που κερδίζουν απίστευτα ποσά ποντάροντας (!) στην προοπτική της επισιτιστικής κρίσης και της πείνας μεγάλων περιοχών του πλανήτη.

 

Το νεο νομισματοπιστωτικό σύστημα της Ανατολής , παρά την τεχνολογική του καινοτομία να είναι ψηφιακό (άρα και απλούστερα και φθηνότερα τα αντίστοιχα συστήματα SWIFT κλπ που απαιτεί για να λειτουργήσει), δεν παύει να στηρίζεται σε νομίσματα που συνεχίζουν να παράγονται μόνο από δάνεια. Όπως όλα μετά το 71 και το Colpo grosso του Νίξον, που έκανε το δολάριο ανεξάρτητο από τον κανόνα του χρυσού. Και το νέο σύστημα θα συνεχίζει να αποζητάει νέα δάνεια και να παράγει, μέσω των εμπορικών τραπεζών, νέες φούσκες τοξικών προϊόντων/παραπροϊόντων των δανείων.

 

Ο τεχνοφεουδαρχισμός δεν αποκλείεται στο νέο σύστημα. Η Κίνα τον αναπτύσσει το ίδιο επικίνδυνα με τις ΗΠΑ και με τον ίδιο στόχο. Την συνέχιση της χειραγώγησης των λαών σε βάρος κάθε έννοιας δημοκρατίας ή ατομικών δικαιωμάτων. 

 

Η αναπόφευκτη στρατιωτική και οικονομική πόλωση δεν οδηγεί αυτόματα σε καμία συνθήκη ανάπτυξης του "οικονομικού νότου" με βάση το Ρωσικό αφήγημα. Εκτός από την προφανή προσπάθεια συνέχισης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης αλλά υπό άλλη διεύθυνση, προστίθεται και μια σειρά νέων κινδύνων. Φαντάζεστε τι έχει να γίνει στις εφοδιαστικες αλυσίδες σε όλο τον πλανήτη όταν ο ένας κατάσχει τα φορτία του άλλου λόγω οικονομικών κυρώσεων και αντικυρώσεων;;

 

Οι νέες "ιδεολογικές" συγκρούσεις δεν μπορούν να στηρίξουν ούτε το παλιό ιδεολογικό δίπολο (κομμουνισμός-ελεύθερη αγορά) ούτε το ιδεολόγημα της σύγκρουσης των πολιτισμών που το αντικατέστησε. Η πολιτισμική ενοποίηση των ίδιων επιδιώξεων, απλώς από διαφορετικές εθνικές ελίτ (υπό άλλες G με ρόλο αυθαίρετου παγκόσμιου κυβερνήτη), κάνουν όλο το οικοδόμημα και των δύο πλευρών της "τσίγκινης κουρτίνας" σαθρό και αστείο. Δύσκολα αυτό μπορείς σήμερα να το αποκρύψεις σε ένα κόσμο, ακόμα και ενός "Νότο" πιο μορφωμένου και με άλλες δυνατότητες επικοινωνίας και πληροφόρησης από ότι πριν 40 χρόνια.

 

Στον προηγούμενο Ψυχρό Πόλεμο αναπτύχθηκαν τα αντίστοιχα ως άνω αφηγήματα μιας κομμουνιστικής Αριστεράς και μιας "φιλελεύθερης"Δεξιάς, που σήμερα δεν υπάρχουν. Η δεξιά πέρασε μετά την νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της στο υπαρξιακό της δίλημμα αν θα ενστερνιστεί τον φασισμό και τις επιλογές της άκρας δεξιάς ή θα περιθωριοποιηθεί.

 

Η κομμουνιστική Αριστερά, πριν ελάχιστων εξαιρέσεων, έχει καταστεί είδος μουσειακό από τον μοναχικό αναχωρητισμό που επέλεξε να ακολουθήσει μέχρι κάποια μεταφυσική "δεύτερη παρουσία".

Στο ενδιάμεσο τους διαμορφώθηκαν, κυρίως στην Ευρώπη τότε, ως "ενδιάμεσα αφηγήματα" εξισορρόπησης της τότε πόλωσης: η σοσιαλδημοκρατία και ο λεγόμενος "ευρωκομμουνισμός".Σήμερα, στην έναρξη του 2ου Ψυχρού Πολέμου, από την σοσιαλδημοκρατία διατηρούνται κάποια ψήγματα, όσα δεν ενσωματώθηκαν στο δεξιό νεοφιλελέ αφήγημα (που επίσης κατέρρευσε το 20/21).  Μετά την κατάρρευση όμως και της παγκοσμιοποίησης, και αυτή η πολιτική ομάδα δείχνει, στην Ευρώπη κυρίως, μετέωρη, χωρίς αφήγημα ! Και αρκετά "ζαλισμενη" μπροστά στην ιστορική ευθύνη που της ξανοίγεται, να πρέπει τώρα να πρωτοστατήσει για την αναβάθμιση του ρόλου της Ευρώπης ως "συγκολλητικής ουσίας" ενός πολωμένου κόσμου στις δύο πλευρές μιας τσίγκινης κουρτίνας για την διαμόρφωση μιας άλλης παγκοσμιοποίησης, ως όρος επιβίωσης της πλέον άνευ σημασίας ΕΕ, πριν παίξει αυτόν τον ρόλο η Ινδία με την Λατινική Αμερική. 

 

Τσίγκινη κουρτίνα;

Περισσότερο σαν κλειδαριά που σε κλειδώνει μέσα σου που φαίνονται εμένα να μοιάζουν όλα αυτά. Και εμείς, στην λάθος πλευρά της γεωγραφίας, να τα περιμένουμε όλα να τα διορθώσει ένας Μεσίας με ένα μαγικό κλειδί που "λύνει" τα πάντα.

 

Επικίνδυνη φαντασίωση αυτή όμως , όπως και να την δεις.

Σχετικά ΕΔΩ...